Jozua 4 vers 1-24

 

“Gezegend zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons gezegend heeft met1 alle geestelijke zegening in de hemelse [gewesten] in Christus” (Ef. 1:3).

Vóór de doortocht door de Jordaan had de Heer Jozua opgedragen om twaalf mannen uit de stammen van Israël te kiezen, één man voor elke stam (Joz. 3:12), om klaar te staan voor een handeling die na de doortocht door de lege rivierbedding zou plaatsvinden. Het was Gods bedoeling dat Israël een duidelijk getuigenis zou afleggen van Zijn wonderen, en daarom beval Hij dat het hele volk, vertegenwoordigd door de twaalf mannen, voorbereid moest zijn met het oog op de handeling die Hij had gepland. Toen het hele volk was overgestoken, kreeg Jozua het bevel om dit Goddelijke doel uit te voeren. “Neem van hier uit het midden van de Jordaan, van de plaats waar de voeten van de priesters staan, voor uzelf twaalf stenen op. Neem ze met u mee naar de overkant en leg ze neer in het kamp waar u deze nacht gaat overnachten” (vs. 3). Door dit te doen erkende Israël, vertegenwoordigd door hun vertegenwoordigers, wat de Heer voor hen bewerkt had. Deze handeling die werd uitgevoerd, moeten we altijd onthouden, toen allen het land Kanaän waren binnengegaan.

Deze stenen verkondigden bepaalde feiten. Ze werden uit de droge rivierbedding gehaald en verkondigden daarmee de macht van God door het afsnijden van het water voor de ark van het verbond. Het getal 12, één steen voor elke stam, verkondigde dat heel Israël het land Kanaän was binnengegaan. De oprichting van dit ene gedenkteken van twaalf stenen in het land Kanaän getuigde van de eenheid van Israël in het land. Het werd zo een gedenkteken van het werk van de Heer voor het volk.

Allereerst verkondigden deze stenen dus het grote werk van de Heer voor Zijn volk, namelijk dat de Jordaan voor de ark van Zijn verbond was drooggelegd en het volk daardoor in de volheid van hun zegeningen was gebracht.

Wanneer we werkelijk beseffen, dat we in Christus in de hemelse gewesten zijn gebracht, zal onze eerste daad in de Geest lijken op die van Israël: we zullen God loven om Zijn macht en kracht, waarmee Hij Zijn voornemen om ons in zulke zegeningen in te voeren, heeft uitgevoerd. En opdat dit zo zal zijn, bidt de apostel dat wij de geest van wijsheid en openbaring mogen hebben in de kennis van Hem, opdat wij, met verlichte ogen van ons hart, mogen weten wat de uitnemende grootte is van Zijn kracht jegens ons die geloven (zie Ef. 1:17-19). Christus, onze Ark van het verbond, ging voor ons in de dood, nam zijn kracht weg, beroofde hem van zijn macht. En God maakte ons, die dood waren in zonden, levend met de Christus, en voerde ons in Hem binnen in de volheid van zegeningen, zodat gelovigen vandaag de dag in Christus in de hemelse gewesten zijn, zoals Israël in Kanaän was met de doortocht door de Jordaan.

Om deze genade te begrijpen, is het nodig dat we in geloof de grootte van de kracht van God die Hij jegens ons heeft uitgeoefend, voor ons hart stellen, waarvan de overtreffende grootheid overeenkomt met de energie en kracht waarmee Hij in Christus heeft gewerkt, doordat Hij Hem uit de doden heeft opgewekt en Hem aan Zijn rechterhand in de hemelse gewesten heeft gezet (Ef. 1:20). En als we in de taal van ons beeld blijven, dan zal, nadat de christen volledig is overgestoken, zijn eerste daad de oprechte erkenning zijn van wat God heeft gedaan. Er moet een openlijke erkenning zijn, dat door het werk van God alle ware gelovigen in Christus Jezus met Hem in de hemelse gewesten zijn gezeten. En terwijl we erkennen, dat we in de hemelse gewesten zijn, moeten we deze zegen alleen aan Christus toeschrijven, die voor ons de dood inging. We zijn aan de overkant van de rivier, en God zij geprezen door Christus.

De stenen, twaalf in getal, “volgens het aantal stammen van de Israëlieten” (vs. 5), spreken over heel Israël. Het is waar dat tweeënhalve stam zich aan de overkant van de rivier had gevestigd en dat slechts negen en een halve stam daadwerkelijk Kanaän was binnengegaan, maar toch werden er twaalf stenen van de plaats genomen waar de ark van het verbond voor allen had gestaan. God gaf geen opdracht om negen en een halve steen in Kanaän op te stellen en twee en een half in de woestijn, wat overeen zou komen met Israëls inbezitneming, maar Hij beval dat het getal dat van het hele volk sprak, moest worden opgesteld op de plaats waar, volgens Zijn raadsbesluit, Israël onverdeeld erfde en gelegerd was (Jozua 4:19-20). Het was Zijn wil dat een getuigenis van Zijn raadsbesluiten aan Zijn hele volk gegeven zou worden.

Als het volk van God zich in Zijn gedachten verdiept over Zijn raadsbesluiten, dan zijn Zijn daden de oorzaak van Zijn verheerlijking. We zien dit in Elia, die prachtig getuigde van de eenheid van Israël, zelfs in de dagen van de afvalligheid van het volk, toen hij voor de ogen van de Baäl-priesters een altaar van twaalf stenen voor de Heer bouwde, “overeenkomstig het getal van de stammen van de zonen van Jakob” (1 Kon. 18:31). De profeet erkende het Goddelijke raadsbesluit over het volk van de Heer, ook al was hun feitelijke toestand duidelijk hopeloos. En in dezelfde geest getuigde de apostel Paulus voor Agrippa van de hoop van het twaalfstammige volk, dat God onophoudelijk dag en nacht diende (Hand. 26:7), hoewel op dat moment tien van deze stammen over de aarde verstrooid waren en twee schuldig waren aan de moord op hun Messias. Maar de apostel vertrouwde op het raadsbesluit van God.

Bovendien leert dit beeld ons, dat de stenen die uit de diepte van de rivier werden gehaald Israël eraan moesten herinneren hoe ze het beloofde land waren binnengegaan door de ark van het verbond die voor hen in de bedding van de Jordaan had gestaan. God wil de herinnering aan de dood van Christus altijd in de harten van zijn heiligen levend houden. De gelovige stierf met Christus; hij wordt ook met Hem opgewekt en zal nooit vergeten wat de Heer doormaakte toen Hij voor hem stierf. Laten we daarom, als degenen die met Hem zijn opgewekt en die door Zijn dood van hun oude toestand zijn bevrijd, in Goddelijke kracht, in de kracht van de Geest, onze steen van de rivier op onze schouders nemen, “altijd het sterven van Jezus in het lichaam omdragend” (2 Kor. 4:10).

De stenen die tezamen in Kanaän werden opgesteld waren een monument voor de eenheid van Israël, want hun aantal kwam overeen met de twaalf stammen – dat wil zeggen geheel Israël. Christenen houden zich praktisch bezig met geestelijke (niet nationale) eenheid, met de waarheid, dat alle gelovigen van elk volk één zijn in de ogen van God en volgens Zijn raadsbesluit. Gelovigen mogen samen zitten in de hemelse gewesten in Christus, de gemeenschappelijke plaats van zegen voor ieder die gelooft. Eén gemeenschap en één voorrecht kenmerken alle gelovigen en allen hebben dezelfde hoogste en beste plaats. Zoals elke individuele gelovige het leven voor zichzelf heeft samen met de opgestane Christus (Ef. 2:5), zo hebben alle gelovigen de hoogste voorrechten gemeenschappelijk; God heeft hen gemaakt om samen ‘mee te doen te zitten’ (Ef. 2:6).

De pilaar van twaalf stenen die in Gilgal werd opgericht, was een gedenkteken voor het volk van het werk van de Heer voor hen. De vraag “Wat betekenen deze stenen voor u?” die de kinderen aan hun vaders zouden stellen, moest beantwoord worden met een verwijzing naar het werk van de Heer: “Dat het water van de Jordaan werd afgesneden voor de ark van het verbond van de HEERE. Toen hij door de Jordaan ging, werd het water van de Jordaan afgesneden” (vs. 6-7). En het is goed voor christenen om hun kinderen te vertellen over wat God heeft gedaan. Onze kinderen moeten gegrondvest worden in de grote waarheden van het Woord van God. De feiten van verlossing, opstanding en hemelvaart moeten in hun harten en gedachten worden geplant.

De pilaar van stenen van getuigenis uit de rivierbedding van de Jordaan is al lang omvergeworpen; maar in de komende dagen zal de eenheid van Israël in Kanaän door de hele wereld gezien worden. Voor de Christen is het Woord van God de pilaar van het getuigenis. Het kan niet omvergeworpen worden. Daarin vinden we dat Gods volk één familie, één lichaam is. Op de bladeren ervan staat onuitwisbaar geschreven dat alle gelovigen één zijn. Christus stierf, Christus herrees, Christus steeg op naar de hemel; en tot eer en glorie van Zijn naam heeft God heel Zijn volk op aarde één gemaakt. In Christus zijn de velen één. Welke verschillen er in het verleden ook geweest mogen zijn tussen Joden en niet-Joden, ze worden nu door God niet meer in acht genomen, maar alle gelovigen zijn één in Christus: “Wij allen zijn door één Geest tot één lichaam gedoopt” (1 Kor. 12:13). De stenen van ons getuigenis verkondigen dit feit; en door anderen over het werk van de Heer te vertellen, worden de zielen van Gods volk in deze waarheid gesterkt. De verkondiging van wat God heeft gedaan en wat Zijn raadsbesluiten zijn, verheft de ziel.

Ooit waren de Joden omheind en gescheiden van de niet-Joden, maar nu is de scheidsmuur afgebroken door het kruis van Christus. Christus Zelf, de vrede van ons allen, heeft Joden en niet-Joden één gemaakt. In Zijn vlees, aan het kruis, heeft Christus de vijandschap weggenomen (Ef 2:11-22). Laten we bij de bedding van de Jordaan gaan staan, waar de voeten van hen die de ark van het verbond droegen stevig stonden, en nadenken over de wegen van God. Er is een wonderbaarlijke kracht om hart en ziel te verenigen in het overdenken van het lijden van Christus voor ons allen, toen Hij door Zijn dood Zijn volk tot één nieuwe mens schiep. Religieuze vijandschap, dat verschrikkelijke element van verdeeldheid, moet wijken bij het zien van Jezus Die voor allen in gelijke mate stierf.

Het hele volk van God is met Christus opgewekt, de ene gelovige net als de andere. En als we het over “opstandingsleven” hebben, moeten we bedenken dat het eeuwige leven, dat ieder van ons van Christus ontvangt, nu van de opgestane Christus ontvangen zal, en dat alle christenen samen met (de) Christus door God levend gemaakt zijn. Op dezelfde manier is het mogelijk dat geheel het volk van God met Christus in de hemelse gewesten zit. Er zijn geen twee grondslagen van zegen in Christus voor gelovigen, maar alleen deze ene hoogste en grootste.

Bovendien heeft de Heilige Geest van God, die door onze opgevaren Heer naar de aarde is gezonden, elke gelovige met Christus verbonden en ook allen met elkaar verbonden, en allen tot één lichaam in Christus gemaakt, en allen tot leden van elkaar, omdat allen leden van de Christus zijn.

We vertellen wat Hij heeft gedaan en bouwen ons altaar dienovereenkomstig.

Of sommige gelovigen zich nu in de Geest aan de woestijnkant van de rivier vestigen, zoals de twee en een halve stam, en sommigen in de Geest Kanaän tot hun thuis maken, zoals de negen en een halve stam, het geloof richt altijd de twaalf stenen op in ons Gilgal, want wat Christus deed toen Hij voor ons stierf, deed Hij voor alle gelovigen. Als we er ook maar één moment aan zouden twijfelen, dat er “één lichaam” is, zouden we Christus onteren die het Hoofd van het lichaam is. Als we zouden beweren, dat sommige gelovigen meer tot het éne lichaam behoren dan anderen, dan zouden we het feit van de éénheid van het lichaam loochenen.

Elke gemeenschapszin die minder omvat dan “alle heiligen” is noodzakelijkerwijs sektarisch, omdat ze haar belangen beperkt tot slechts één deel van het Goddelijke geheel. Hoe kan praktische eenheid dan bereikt worden? Wat is de ware kracht van eenheid onder de leden van het Lichaam van Christus? De Heilige Geest van God, die alle gelovigen heeft gevormd tot het ene lichaam van Christus, heeft maar één doel. Hij kan niet handelen in tegenstelling tot Zichzelf. De Geest van God mag dan in tienduizenden gelovigen uit alle landen en volken zijn en allerlei natuurlijke temperamenten of denkwijzen hebben, toch is Hij de éne Geest. Hoe verschillend Zijn wegen ook zijn, ze worden allemaal van nature gekenmerkt door eenheid. Zijn verschillende handelingen komen niettemin voort uit Zijn éne wil. Onze trouw aan de waarheid over de Persoon van de Geest van God vereist, dat we blijven volharden in het feit, dat Zijn wil slechts één wil is.

Er zijn geen twee geesten in het lichaam van Christus, “er is één lichaam en één Geest” (Ef. 4:4). En ware, praktische christelijke eenheid is van de Heilige Geest. Hij woont in elke gelovige en voor zover een lid van het lichaam van Christus onderworpen is aan en geleid wordt door de Geest, bewaart hij de eenheid van de Geest met zijn geloofsgenoten. Ieder lid van Christus moet er ernstig naar streven om dit ene besef van Hem Die in de kinderen van God woont, te bewaren, “om de eenheid van de Geest te bewaren in de band van de vrede” (Ef. 4:3-4). Elke gelovige is zich er zeker van bewust, dat hij een eigen wil in zich heeft, en dat hij ook de kiem in zich heeft van de verschillende vormen van het niet-onderdanig zijn, die de neiging hebben tot verdeeldheid in het leger en tot scheiding tussen soldaat en soldaat; en daarom zouden allen zichzelf een beetje meer verantwoordelijk moeten voelen, en anderen wat minder, voor het onteren van de naam van Christus door de verdeeldheid onder het volk van God. 

Als dit het geval zou zijn, zou er nog meer hoop op eenheid zijn, omdat het principe volgens hetwelk de gepresenteerde eenheid kan worden bereikt een praktisch principe is: het wordt uitgedrukt in de woorden: “Ik vermaan u dan …” (omdat alle gelovigen één zijn; verg. Ef. 3:1 en het einde van Ef. 2 met Ef. 4), “dat u wandelt waardig de roeping waarmee u bent geroepen” (de roeping waarmee God Zijn hemelse volk van Joden en volken tot één geroepen heeft) “terwijl u in alle nederigheid en zachtmoedigheid” (naar de gezindheid van de Heer Jezus, Die zachtmoedig en nederig van hart was) “met lankmoedigheid elkaar in liefde verdraagt” (wandelend zoals Christus wandelde, dat wil zeggen, genadig gezind jegens elkander), “en u beijvert de eenheid van de Geest te bewaren in de band van de vrede” (Ef. 4:1-4). Een karakter gelijk aan Christus (nederigheid en zachtmoedigheid) zal een gedrag gelijk aan Christus ten opzichte van elkaar voortbrengen (lankmoedigheid en elkaar verdragen in liefde). De eenheid van de Geest wordt zó bewaard in wederzijdse liefde, die van God is, in de verbindende band van vrede. Een heilige geestestoestand, gelijkvormig aan Christus Zelf en Zijn aardse wegen – dat is de enige manier om te wandelen waardig de roeping waarmee wij geroepen zijn. Het oprecht bewaren van de eenheid van de Geest van God door het volk van God kan alleen bereikt worden door een dagelijkse, voortdurende afhankelijkheid van de ziel van God. Als de Geest van God niet bedroefd is over twee gelovigen, dan zullen ze samen de eenheid van de Geest bewaren, en als 2000 gelovigen op dezelfde manier zouden handelen, dan zou het ook zo met hen zijn, ze zouden wandelen in gehoorzaamheid aan de Schrift. De wereld houdt van uiterlijke schijn, zij hecht waarde aan eenvormigheid en het volgen van een geloofsbelijdenis of regels die afgesproken zijn en gevolgd moeten worden, dat alles zorgt voor uiterlijke eenheid. Maar om de eenheid van de Geest van God te bewaren en het onverbrekelijke één van zin zijn in stand te houden van Hem die in alle gelovigen woont, is Zijn ongehinderde handelen nodig, en dit handelen bewerkt een gedrag als dat van Christus en gehoorzaamheid aan de Schrift. In de mate waarin wij in overeenstemming zijn met- of verwijderd zijn van de Geest van Christus, zijn wij ook in overeenstemming met- of verwijderd van het bewaren van de eenheid van de Geest.

“Wat betekenen deze stenen voor u?” Wat betekent de kracht van God voor u, die het water van de Jordaan voor u heeft drooggelegd, die Christus uit de dood heeft opgewekt? Zulke vragen worden het best beantwoord door het bewijs van een leven, dat niet voor onszelf wordt geleefd, maar voor Hem die voor ons stierf en werd opgewekt. De stenen waren in Gilgal, de plaats van Israëls kracht, maar daar zullen we het in een ander hoofdstuk over hebben.

 

 

H. Forbes Witherby; © www.bibelstudium.de

Online in het Duits sinds 19.06.2013.

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW