Een ongewone oproep naar een ongewone plek
“Komt uzelf [met Mij] afzonderlijk naar een woeste plaats en rust wat” (Mark. 6:31).
“Een woeste plaats” – deze omschrijving roept in eerste instantie geen positieve associaties op. We denken aan leegte, dorheid, eenzaamheid. Toch is dit precies waar de Heer Jezus Zijn discipelen in Markus 6 vers 31 toe roept. Na een intensieve periode van hun bediening, waarin ze namens Hem hadden onderwezen, genezen en demonen hadden uitgedreven (vgl. Mark. 6:12,13), moesten ze nu tot rust komen. De Heer zag hun uitputting en hun innerlijke last – misschien ook hun neiging om op eigen kracht verder te willen gaan. Hij nam hen apart, trok hen weg van de stroom van taken. Niet om hen definitief van hun bediening te verwijderen, maar om hen tot rust te brengen en hen opnieuw toe te rusten – in een stille tijd.
Het vers in Markus 6 vers 31 bevat vier opvallende elementen die ons kunnen helpen de zegen van stille tijd te herkennen:
1. “Komt uzelf [met Mij] afzonderlijk” – De Heer roept ons op tot gemeenschap met Hem. Hij wil niet alleen, dat we even pauze nemen of ontspannen, maar dat we bij Hem zijn. De uitnodiging “Komt uzelf [met Mij] afzonderlijk” is een uitnodiging tot een relatie. Het gaat om directe nabijheid, om uitwisseling, om directe gemeenschap. Keer op keer maakt de Heer ons door de oproep van Zijn discipelen duidelijk, dat onze levenswijze alleen kan functioneren in directe gemeenschap met Hem (Matth. 4:19; Mark. 3:13).
2. “Komt uzelf …” – Deze gemeenschap moet onverdeeld zijn. Niet in een groep, in een vergadering of gemeente, in een huiskring of jongerengroep; niet terloops, maar “afzonderlijk.” In een waarachtig samenzijn. Daar wordt onthuld wat werkelijk in ons is – en wat Hij ons wil geven. Relaties groeien door exclusiviteit. Wie nooit alleen is met de Heer, loopt het risico Hem slechts “uit tweede hand” te kennen.
3. “… naar een woeste plaats” – Dit gaat natuurlijk niet over een desolaat landschap, maar eerder over een geestelijk afgezonderde plek, ver weg van verwachtingen, de stortvloed aan nieuws en alledaagse ruis. De Heer kiest bewust een plek zonder afleidingen. Een plek zonder prikkels, zonder drukte, zonder publiek. Zonder mobiele telefoons en AirPods. De stilte die we vaak vermijden, is in werkelijkheid wat we nodig hebben. En dan wordt de woeste plaats een gezegende plaats, omdat Hij dan herleid wordt tot wat er werkelijk toe doet: onze Heer.
4. “En rust wat” – De Heer wil dat we tot rust komen. Niet in de zin van vlucht of luiheid, maar een rust tot vernieuwing. Het is een uitnodiging tot actieve rust: pauzeren, diep ademhalen en ontvangen. Stille tijd is geen verspilde tijd, maar een geschenk. Het is de plaats waar Hij onze ziel kalmeert, ons hart tot rust brengt, onze gedachten ordent en onze kracht vernieuwt.
Deze “woeste plaats” is eigenlijk een gezegende plaats: een plaats van afzondering, van stilte, van gemeenschap met de Heer. Op deze plaats gebeurt dat, wat we soms “stille tijd” noemen. En die is onvervangbaar. In de volgende delen willen we onderzoeken waarom we rust nodig hebben, hoe David zijn stille tijd begreep en hoe de Heer daarin een volmaakt voorbeeld gaf.
Kristof Attendorn; © www.bibelstudium.de
Online in het Duits sinds 21.08.2025
Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW