19 jaar geleden

Hoe ken ik de wil van God voor mijn leven?

Lezen: Handelingen 16:6-12

De vraag: “Hoe ken ik de wil van God voor mijn leven?” is niet alleen een theoretisch probleem waarover je gemoedelijk bij de open haard discussies voert, maar kan je mogelijkerwijze al morgenvroeg weer heel intensief en concreet bezig houden. Een episode in het leven van de apostel Paulus toont je misschien eens een principe, hoe je de wil van God voor een heel bepaalde situatie kunt ervaren.

1. Het probleem bij Paulus

We kijken even in Klein-Azië, zo rond de het jaar 51. Een klein zendigsteam wandelt van de ene plaats naar de andere. Overal waar zij mensen aantreffen, vertellen zij van hun geloof en van hun God in de hemel. Daarbij laten zij niet alleen een spoor van opgeschrikte en tot nadenken gekomen mensen achter, maar er zijn ook velen die een omkeer tot God maken, zich dus bekeren. De vergaderingen van God worden in het geloof bevestigd. God zegent de arbeid van deze evangelisten. Daarbij ontstaat voor Paulus en zijn medearbeiders steeds weer opnieuw de vraag: Waarheen moeten wij nu gaan? Wat is de volgende stad/dorp waar wij evangeliseren zullen? Waarheen wil God ons sturen?

2. Gesloten deuren

Aanvankelijk gebeurt er helemaal niets. Geen antwoord. Wat moeten ze nu doen? Wel, ze gaan eenvoudig de voor hen liggende weg op. Misschien hebben ze op de landkaart nagekeken waar ze tot nu toe nog niet geweest waren, of hoorden van een omgeving die hen wat meer interesseerde. Wij lezen dan dat zij Azië, dat wil zeggen het westelijke deel van Klein-Azië (rondom Efeze) bezoeken wilden. Het reisdoel hebben ze misschien gezamenlijk bepaald. Maar nu gebeurt iets eigenaardigs: Ze krijgen een duidelijk stopteken. Hoe dat precies verliep, kan ik je ook niet vertellen. In ieder geval “verhindert” de Heilige Geest hen in deze richting verder te gaan. Maar zij verstaan het wel goed. Oké, deze richting moet het niet zijn! Maar direct duikt de vraag op: Waarheen dan?Weer gaan ze eenvoudig verder, wandelen verder door het landschap van Frygië en Galatië. Een poos gebeurt er niets bijzonders. De zendelingen wandelen en prediken, zij doen dus gewoon hun normale werk. Toen zij Mysië naderden, komt in hen de gedachte op om een afbuiging te maken naar het noorden, naar Bithynië. Maar dan gebeurt er opnieuw iets: “De Geest van Jezus liet het hun niet toe”. Weer gaat een deur dicht, is een looprichting niet veroorloofd. “Goed, dan gaan we maar verder in de richting van de kust”, hebben ze mogelijk gedacht. Ze komen bij Troas. Daar gebeurt het!

3. Het antwoord

Paulus heeft een gezicht. Hij ziet een man uit Macedonië, de Romeinse provincie aan de Europese zijde van de zee, die hem om hulp vraagt. Nu kon men eigenlijk denken dat nu alles duidelijk was, of? Maar zo heel eenvoudig is het met beslissingen nu toch ook weer niet. Dat kennen we wel uit eigen ervaring. Soms zijn wij namelijk langzaam van begrip. De apostel vertelt zijn reisgenoten zijn belevenis. Zij praten er samen over en dan concluderen ze dat de Heer hen geroepen heeft daarboven het evangelie te verkondigen (vers 10). Hoe goed dat onze wandelaars als groep onderweg zijn. Zij kunnen er samen over praten, gedachten uitwisselen en gemeenschappelijk onderkennen, wat God met hen voor had. Zo is het ook voor ons vaak van grote hulp, wanneer we onze eigen situatie met andere Christenen bespreken en ook daarvoor bidden kunnen.

4. Gevolgen

Daar de marsroute nu duidelijk is, het doel duidelijk bekend is, aarzelen de evangelisten geen ogenblik meer, maar reizen “spoedig” naar het nieuwe etappedoel. Daarboven, aan de andere zijde van de zee, ontstaat in Filippi de eerste Europese vergadering. Andere volgen. Het evangelie trekt een baan. Dat verloopt niet altijd zonder problemen (vervolging, haat, gevangenis) af, maar zij laten zich niet hinderen. Zij werken voor de Heer, en Deze geeft hen de nodige kracht en wijst hen ook de weg. Twee gesloten deuren, een besproken droom en gehoorzaamheid brengen de boodschap van het kruis tot ons in Europa.

5. En wij?

Soms lijkt je situatie op de zojuist besprokene.

“Welk beroep moet ik dan nu kiezen? Ik heb helemaal geen bijzondere bekwaamheden!”
“Moet ik nu in een eigen woning trekken of nog wachten?”
“Nu bid ik al zo lang om een vrouw/een man, en er gebeurt niets”

– of hoe ook steeds je toestand is.

Van Paulus en zijn collega’s kun je leren om eerst eens in de gewone omstandigheden verder te leven en te werken, natuurlijk onder gebed om de oplossing van je probleem. Ik weet dat het volhouden in de wachtpositie een van de zwaarste dingen is, die er bestaan! En tijdens je leven voor Hem zal er misschien ook menige deur zijn, die duidelijk gesloten wordt. Dan moet je er niet met je hoofd doorheen willen beuken – dat brengt in het beste geval builen! En wanneer de Heer dan de weg duidelijk toont (bij deze klaarheid helpen je vast bepaalde lieve medechristenen door gesprekken), dan zou je ook niet aarzelen de nieuwe en misschien ongewone of onverwachte weg te gaan. Twee gesloten deuren en een open deur – duidelijker kan het dan toch wel niet zijn. Hoe kan zoiets vandaag eruit zien? zul je vragen.

6. Een voorbeeld:

Een christen wordt plotseling door zijn werkgever, voor een tijd bijna 1000 kilometer van zijn woonplaats verwijderd, ingezet. De vraag duikt natuurlijk op: Waarom stuurt God mij zo ver van mijn gezin vandaan? Gebed om duidelijkheid volgt. Na enkele maanden sluit zijn oude firma de deuren, de arbeidsplaats is weg: eerste gesloten deur. Ongeveer gelijktijdig zegt de huiseigenaar van het hele gezin de huur van de woning op: de tweede deur die zich sluit. Nu ontbreekt alleen nog de “droom”. Heel plotseling wordt onze christen in de nieuwe plaats een arbeidscontract aangeboden, hoewel er ook anderen zijn die door de firma ontslagen worden. Alles duidelijk? Jazeker! Natuurlijk zijn er aanpassingsproblemen, het klaar komen met het nieuwe, acceptatie van de ongewone leefruimte – het is niet eenvoudig. Maar God heeft tenslotte niet beloofd dat wij als christen een eenvoudig leven zullen leiden. Beslissend is, waar God ons hebben wil. Nu wens ik ook jou, wanneer jij ook in of voor beslissingen staat, het noodzakelijke geduld toe tot God reageert, maar dan ook duidelijke oog voor Zijn taal en moed om Zijn beslissing te accepteren en te genieten.