De gemeente van God (1)

In het jaar 2000 werd in de Verenigde Staten een geloofsverklaring gepubliceerd over de inhoud van het Christelijk geloof. De titel was:”This is what we believe” . Tal van Christelijke leiders – de “gewone leek” wordt ook in dit soort zaken genegeerd – uit verschillende denominaties steunden dit en zetten hun handtekening. Onder hen waren bekende namen als Billy Graham, Bill Hybels, John MacArthur, J.I. Packer en John Stott.

Begin 2002 werd deze verklaring ook in Nederland gepubliceerd en ondertekend – uiteraard, zou je kunnen zeggen, want je kunt toch niet achter blijven bij “Bigg America”, ook op geestelijk terrein niet – door bekende Christelijke leiders, tenminste, zo worden dezen door velen gezien, zoals onder anderen Arnold van Heusden, prof. dr. Roel Kuiper, prof. dr. Willem Ouweneel en prof. dr. Herman Selderhuis. Ook hier geen leken dus. Zij zeggen: dit geloven wij – en nodigen zoveel mogelijk Nederlandse Christus-gelovigen uit dat mee te zeggen.

Ook het reformatorische blad “Koers”, een opinieblad voor de Christen van vandaag, hebben in 2002 enkele tientallen Christelijke leiders uit reformatorische en evangelische hoek benaderd met de vraag of zij deze geloofsverklaring ook wilden ondertekenen.Ook is deze geloofsverklaring, die veel op een geloofsbelijdenis lijkt, in boekvorm verschenen.

Hoewel het beslist niet mijn bedoeling is om een verhandeling te schrijven over dit “geloofsstuk”, wilde ik er in verband met het onderwerp “eenheid” wel iets uitlichten.

Wanneer je de inhoud van deze geloofsverklaring leest, kan men zich niet aan de indruk onttrekken dat geprobeerd is het zodanig te formuleren dat ieder er zich in vinden kan. U begrijpt dat dit ten koste moet gaan van de waarheid van de Schrift.

Er wordt ook gesproken over “evangelicalen” die hun naam aan het Evangelie zelf ontlenen. Daar begint juist de “oneenheid”. Dit is nu precies wat er nooit had moeten zijn. Daar waarschuwt de apostel Paulus juist voor. Ik zou daarom ook ieder die denkt zich met een naam te kunnen sieren – onder welk voorwendsel dan ook, en hoe Christelijk dat dan ook klinkt – eens te kijken wat de apostel Paulus daarover zegt. Hij zegt onder andere dit: “Want mij is over u bekend gemaakt, mijn broeders, door de [huisgenoten] van Chloë‘, dat er twisten onder u zijn. Ik bedoel dit, dat ieder van u zegt: Ik ben van Paulus, ik van Apollos, ik van Kefas, en ik van Christus. is Christus gedeeld?” (1 Korinthe 1:11-13). Lijkt het gebruik van de naam “evangelicalen” niet een beetje op – neemt u het mij alstublieft niet kwalijk, brusters, als ik het ronduit schrijf – op de woorden ” … en ik van Christus”. In dit gedeelte gaat het ook over verdeeldheid, en verdeeldheid staat tegenover eenheid. Kijkt u maar naar vers 10. De oorzaak van deze verdeeldheid was het feit dat zij”vleselijk” waren; dat er “jaloersheid” en en “twist” onder hen was (zie 1 Korinthe 3:1-4).

Verder ontbreken er in “Dit geloven wij” ook essentiële waarheden, zoals de toekomstverwachting van de gemeente van Jezus Christus en de toekomst van Israël en de komst van het duizendjarig Vrederijk. Vervolgens krijg je de indruk dat het Christendom bestaat uit een aantal leerstukken waarover men het eens of oneens is. De Persoon van Jezus Christus komt er niet erg uit de verf. In het Christendom gaat het niet om een aantal leerstukken, maar om één persoon; en die Persoon is Jezus Christus. Paulus kwam ook tot de volgende uitspraak: “Want ik had mij voorgenomen niets onder u te weten dan Jezus Christus, en Die gekruisigd” (1 Korinthe 2:2).

Een weg om tot meer wederzijds begrip te komen en mogelijke verschillen te verkleinen, wordt als volgt omschreven: belijdt als expliciet doel: a) Eenheid in fundamentele zaken; b) vrijheid in secundaire zaken en c) in alle dingen liefde voor elkaar.

Hiervoor ontbreekt in dit schrijven elk Bijbels argument. Men moet zich natuurlijk ook realiseren dat wat de een als fundamenteel beschouwt voor de ander “slechts” secundair is. Wie bepaalt dan eigenlijk wat er fundamenteel of secundair is? Toch maar de Paus dan? Zou dat het niet eenvoudiger maken? U begrijpt dat dit in strijd is met de Schrift. Alleen de Heer zelf en Zijn Woord heeft gezag. De problemen die er in de loop van de eeuwen gerezen zijn tussen Christenen komen immers veelal voort uit het miskennen van het gezag van de Heer en Zijn Woord.

“Onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan God en Zijn Woord is voorwaarde om tot eenheid te komen”. Ter verduidelijking: “praktische” eenheid. Immers we zijn door een Geest tot één lichaam gedoopt (1 Korinthe 12:13). dat betekent dat we als leden van Zijn lichaam al tot een eenheid gesmeed zijn. Die eenheid behoeven wij niet meer te maken, dat zijn we dus al. Hoe meer wij daarvan doordrongen zijn, hoe meer we ook praktisch daar invulling aan willen en kunnen geven. Wij moeten wel de eenheid van de Geest bewaren in de band van de vrede (Efeze 4:3). We behoren ons zelfs daarin te beijveren.

En zal niet iedere Christen weten dat wij elkaar moeten liefhebben, dat dit zelfs een gebod van de Heer is (zie o.a. Johannes 15:12)? De liefde kan verdragen (Efeze 4:2) en zal daarom bij uitstek “het middel” zijn tot verwerkelijking van de eenheid van de kinderen van God.

Trouwens, geeft de apostel in het al genoemde Schriftgedeelte uit 1 Korinthe 1 ook niet een antwoord? Om te beginnen zegt hij: “dat u allen hetzelfde spreekt” (vers 10). Wanneer u het artikel zou lezen zult u zien dat dit al helemaal niet het geval is. Er worden zelfs “beroemde” namen uit de Christenheid genoemd die “Dit geloven wij” niet eens kunnen of willen onderschrijven. Het ligt dus allemaal wel erg moeilijk.

Maar wat ik wel heel erg schrijnend en tekenend vind, is dat er geen woord te vinden valt “hoe” de eenheid van de kinderen van God vandaag tot uitdrukking gebracht kan en – volgens de Schrift – moet worden.

Tenslotte

Rekening houdend met het standpunt van de Christenen die zichzelf de “evangelicalen” noemen, zou je toch kunnen zeggen dat zij blijk geven – als het gaat om de eenheid – toch niet tevreden te zijn met de huidige stand van zaken in de Christenheid. Dit kunnen we als een positief signaal zien. Tenminste, zo wil ik het graag zien, daar ga ik van uit.

Nu kom ik na een lange inleiding tot mijn onderwerp: “Wat is eenheid”. Graag wil ik proberen om in de komende nummers van Frisse Wateren enkele dingen hierover te schrijven en doorgeven wat anderen daar al over hebben geschreven. Er zijn al enkele essentiële dingen aangeroerd, maar zullen wel weer naar voren komen.

WAT IS EENHEID?

Om hier licht over te verkrijgen, leek het mij goed om eerst een serie artikelen uit “Folge mir nach” over de gemeente (vergadering) van God door te geven. De titel van deze serie is telkens: “Vergadering van God”. Vooraf: Deze uitdrukking komt je niet zoveel in de Christenheid tegen, maar daar hoeft je niet zo van te schrikken. Je vindt het echt in de Bijbel. Maar je zult dit ongetwijfeld in deze serie artikelen tegen komen. En haak nu niet af met de gedachte dat dit helemaal niet zo belangrijk meer is voor een Christen in onze tijd, want dat is het wel terdege, zoals deze serie ook wel bewijst. Overtuig jezelf! Ook de gedachte die men wel eens tegenkomt, dat God ons straks niet zal vragen naar welke kerk of groep je gegaan bent hier op aarde, is een misvatting. Hoe weet jij dat dan zo precies dat God daar niet naar zal vragen? Trouwens zal er dan wel sprake zijn van “een vragen van God”? Het is gewoonweg dan duidelijk wat wij gedaan hebben, het zal namelijk “openbaar” worden. Laten we onszelf dan niet wijsmaken dat God onze keus naar welke gemeente we gingen hier op aarde over zal slaan, zal negeren, alsof Hij dat niet belangrijk zou vinden. Hij vond Zijn gemeente zo belangrijk dat Hij hele hoofdstukken in de Bijbel eraan gewijd heeft. Ja, Hij gaf zelfs Zijn eigen Zoon voor de gemeente! “Wij moeten allen voor de rechterstoel van Christus openbaar worden … naardat hij gedaan heeft, hetzij goed of kwaad” (2 Korinthe 5:10).

Deel 1a

Wat zegt de Bijbel over de vergadering van God?

Wat verbindt ons als Christenen eigenlijk met elkaar?

Hebben wij behalve persoonlijke contacten ook nog “gemeente of vergaderingsbijeenkomsten” nodig? A propos vergadering: Wat voor voorstellingen en ervaringen verbinden wij met deze uitdrukking?

Waartoe dient de vergadering van God?

En kan zij vandaag nog bestaan?

Is niet de teruggang in een persoonlijk leven van navolging het enige verstandige antwoord op de volledige versplintering onder de Christenen?

Deze vele vragen moeten niet onzeker maken, maar integendeel motiveren – aansporen, de gedachten van God in de Bijbel over dit thema (opnieuw) te leren kennen. En dan ook uit te leven. Ondanks alle verwarring en vele treurige dingen die ook onder Christenen voorkomen. Daarom willen wij graag in een serie het thema vergadering aanvatten. Doel is daarbij wezenlijke aspecten voor te stellen die dan natuurlijk door persoonlijke (of gemeenschappelijke) BIjbelstudie verdiept moeten worden. Boekaanbevelingen aan het einde van ieder deel, vullen deze uiteenzettingen aan.

Uitweiding over het woord “vergadering”

Het Griekse woord “ekklesia” betekent “volksvergadering”, “mensenverzameling”, “gemeente-vergadering” en komt in het Nieuwe Testament 114 maal voor. Naast het gebruik als betekenis voor de vergadering van (vrije, mannelijke, minstens 18-jarige) burgers van een Griekse plaats (bijvoorbeeld in Handelingen 19:39) wordt “ekklesia” in het NT voor de vergadering van alle gelovigen op aarde of op een bepaalde plaats gebruikt. In de meeste Bijbelvertalingen wordt dit woord met “gemeente” weergegeven. De in dit tijdschrift gebruikte “Elberfelder Bibel” vertaalt de uitdrukking met vergadering. Vele Christenen bedoelen hetzelfde wanneer zij spreken over “kerk”. Belangrijk is dat wij geen van deze woorden met een groepsbeschrijving gelijkstellen [wij behoren tot de “kerk”, de anderen tot de “gemeente” en weer anderen (gaan) naar de “vergadering”]. Alleen dan kunnen wij de Bijbelse waarheid over de ene gemeente/vergadering/kerk van God begrijpen! Omdat “vergadering” wel de directe en eenvoudigste vertaling van “ekklesia” is, wordt in deze serie in de regel dit woord gebruikt1.

Persoonlijke navolging en de vergadering van God

Ieder van ons heeft zeker de wens de Heer Jezus in zijn/haar persoonlijk leven dagelijks na te volgen en Hem te dienen. Wat betekenen daarbovenuit onze medeChristenen voor ons? Zijn wij misschien veel nauwer met elkaar verbonden, dan wij ons vaak bewust bewust zijn? Daarover willen we in deze eerste serie nadenken.

1. Christenen zijn geen Einzelgangers!

Door de genade van God kennen wij een moment in ons leven, waarin wij onze zonden bewust aan de Heer beleden en ons tot Hem bekeerd hebben. Ons leven heeft een beslissende wending gekregen, die eeuwige gevolgen hebben zal. Heerlijk is het om de Heer steeds weer voor deze redding te danken!

“Ik nu beveel u Febe aan, onze zuster, die ook een dienares is van de gemeente die in Kenchreeën is” (Romeinen 16:1).

Als – natuurlijk – gevolg van deze gebeurtenis hebben wij nu de wens dat in het gezin, op het werk, in het contact met de buren en bekenden dat nieuwe, eeuwige leven in ons ook nieuwe maatstaven doet gelden. En de Heilige Geest die nu in ons Christenen woont (1 Korinthe 6:19), schenkt ons ook de kracht aan deze nieuwe maatstaven te voldoen.

Meestal leven in onze omgeving ook andere Christenen. Wij voelen ons tot hen direct aangetrokken. Onze oude vrienden zullen weliswaar nauwelijks begrijpen, waarom wij nu geen interesse meer hebben in allerlei “coole” dingen. Maar het contact met mede-Christenen zal ons het bijzondere van het Christen-zijn tonen – en al het andere ernaast “bleek” laten schijnen. In ieder geval moet het zo zijn.

Wat verbindt ons eigenlijk met deze Christenen? Het is ondubbelzinnig de gemeenschappelijke interesse in de Bijbel, in het evangelie en natuurlijk heel bijzonder in de Heer Jezus Christus. Met vreugde kunnen vele uren gemeenschappelijk doorgebracht worden.En wanneer deze gemeenschappelijkheden op de achtergrond komen, wanneer ons (of de anderen) het minder interesseert? Of wanneer wij helemaal geen sympathie voor deze vaak “eigenaardige” mede-Christenen kunnen hebben? Kan men dan als Christen “zijn/haar” medebrusters zelf uitzoeken? Een tekst uit de Efezebrief kan ons misschien helpen te herkennen hoe wij met onze medebrusters verbonden zijn.

Wordt vervolgd D.V.

Martin Schäfer, © Folge mir nach

Geplaatst in: Gemeente
© Frisse Wateren, FW