Lessen uit de natuur: Zonnebloemen

Wie kent niet het verfrissende beeld wanneer men vanuit de rijdende trein of vanuit de auto een zonnebloemveld ziet, waarop de planten net in volle bloei staan? Fel lichtend geel met een zwart hart, en dat duizendvoudig. Het is gewoon een enig gezicht. Daarbij is het mij opgevallen dat de zonnebloemen hun kop altijd tegen de zon houden. Vandaar ook haar naam.

• Ik houd van deze planten, omdat zij zo een goede vergelijking met levende Christenen geven;
• ook zij richten zich op de hemel: “Want ons burgerschap is in de hemelen” (Filippi 3:20);
• wij ontvangen van onze Hemelse Heer warmte en Licht: “Want God, de HEERE, is een Zon en Schild” (Ps. 84:11);
• Een heel veld vol zonnebloemen toont indrukwekkend, welk beeld mensen om ons heen van het volk van God zouden kunnen hebben, wanneer wij een functionerende verhouding met de Heer hebben!

Er zijn zeker nog andere parallellen, maar laat mij nu van een ander veld vertellen: In de omgeving van Heidelberg (Duitsland) zijn er op een heuvelrug ook verschillende akkers. Een daarvan is beplant met zonnebloemen. Maar wat moest men op een dag waarnemen? Alle bloemen waren zwart geworden en lieten hun kop hangen – wat maakte dat een troosteloze indruk! Elke dag wanneer ik voorbij kwam werd ik treurig vanwege deze deprimerende aanblik. Het vergelijk volgt vanzelf. Na tijden van Christelijke levensvreugde die op onze omgeving uitstralen, kunnen tijden komen waar naar buiten uit helemaal niets meer van onze hoofdopdracht te zien is. Jij en ik, wij moeten ons weer opnieuw afvragen waaraan dat ligt. Hangt het daarmee samen dat onze ogen niet meer naar boven zien?

Nu zou het onfair zijn dit beeld zo negatief te beëindigen. Enkele jaren geleden zag ik in de omgeving van de Gransee ook een veld vol zwarte zonnebloemen. Maar kijk eens, middenin lichtte een enkele, geheel gele er tussenuit. Natuurlijk stopte ik om dit beeld te fotograferen, want het had voor mij een duidelijke boodschap: Al ziet het er om mij heen ook donker uit, als er problemen en krachteloze tijden zijn, als mede-Christenen schijnbaar falen (maar voorzichtig bij de beoordeling van anderen, want je weet immers: Wanneer ik een vinger naar de ander wijs, dan wijzen er drie vingers naar mijzelf!), dan blijft altijd nog de boodschap van de Heer daarin: “Maar jij” (en nu vul ik eens aan): Licht, straal, getuig, leef met God, bid, help, leer, geef verder … – en dat onafhankelijk van het gedrag van anderen.Christendom is ook altijd een heel persoonlijke aangelegenheid. Wij willen allen toch wel van de zonnebloemen leren?!

P.S. Ik verblijd mij altijd weer over een groet van een Schotse broeder:

Keep looking up! Keep going on!

Andreas Meissner, © Folge mir nach

Geplaatst in: Schepping
© Frisse Wateren, FW