“Door [het] geloof gingen zij door de Rode Zee als door droog land, waardoor1 de Egyptenaren, toen zij het probeerden, verzwolgen werden.”

“Door [het] geloof gingen zij door de Rode Zee.” Geloof kenmerkte hier het hele volk, terwijl in de vorige verzen van dit hoofdstuk het persoonlijke geloof van Mozes naar voren komt. Het was geen geringe zaak om te vertrouwen op het Woord van God, dat door Mozes aan het volk werd verkondigd en om tussen deze muren van water door te gaan die hen elk moment konden overspoelen. Dezelfde zeevloeden waar Israël droog doorheen werd geleid, brachten de Egyptenaren de absolute ondergang; ze kwamen erin om.

Zo is de dood en opstanding van de Heer Jezus het bewijs, dat aan de ene kant het oordeel over vroegere gelovigen voorbij is, maar dat aan de andere kant het oordeel over de wereld zal komen, dat wil zeggen over allen die zich niet werkelijk tot Christus hebben bekeerd. De opgestane Christus is de gerechtigheid van de gelovigen voor God, maar ook de Rechter die door God is aangesteld voor allen die in de genadetijd niet voor hun behoud in Hem hebben geloofd. Er zijn velen in het christendom die verwijzen naar de verlossende dood van Christus wanneer hen gevraagd wordt naar hun verlossing, maar die nooit persoonlijk met hun zonden in waar berouw en levend geloof tot Hem, de Heiland van zondaren, hun toevlucht hebben genomen.

Maar laten zulke mensen toch eens bedenken, dat ze een nog zwaarder oordeel tegemoet gaan, omdat ze niet alleen gezondigd hebben, maar ook achteloos en onverschillig hebben gereageerd op zulk een liefde, die de Heer aan het kruis geopenbaard heeft. Het feit, dat Christus ooit voor zondaars gestorven is, zal het oordeel verscherpen voor al diegenen die als zondaars niet persoonlijk bij Hem behoud en redding hebben gezocht. “Hoe zullen wij ontkomen als wij zo’n grote behoudenis veronachtzamen [2]?” (Hebr. 2:3).

 

 

© Der Herr ist nahe

Geplaatst in: Christendom, Overdenking bijbeltekst
© Frisse Wateren, FW