Zevende dag
Vuur tegen de kou en voedsel tegen de honger
Deel 1
“Toen zij aan land waren gegaan, zagen zij een kolenvuur liggen en vis daarop liggen en brood” (Joh. 21:9).
God zorgt voor ons in de gewone dingen van het leven, en hoewel zo constant, komt het vaak tot ons in de vorm van een verrassing. Hebben we soms niet klagend en angstig gezegd: wat zullen we de volgende dag eten? Toen, ’s morgens, de gordijnen van onze ‘tent’ openend, hebben we toen niet aan onze deur kleine, ronde, eetbare dingen gezien, gevallen uit de hemel? Dag na dag, ons dagelijks brood!
Terwijl wij sliepen, hadden engelen, uitgezonden om de erfgenamen van de behoudenis te dienen, voor ons een tafel in de woestijn toebereid. Hoe vervulde de aanblik van deze ‘keuzevoorraad’ door hemelse handen ons met schaamte en zelfverwijt! We vergaten dat onze Vader onze behoefte aan voedsel kende, zowel voor lichaam als ziel. Werkelijk, “vlees is zwak” in het geloof, maar onze God is getrouw.
God maakt ook de onbekwaamheid mogelijk. Elia vertoonde een machtige energie toen hij voor de strijdwagen van Achab van Karmel naar Jizreël snelde. Maar hij haastte zich zo, omdat hij de geheime plaats van kracht kende. De biddende man van God zou niet van zijn knieën opstaan totdat de kleine zwarte regenwolk tevoorschijn kwam. Toen stond hij op met vleugels als een arend; na drie jaar van hongersnood rende hij en was hij niet moe.
Maar zelfs het fijne goud kan dof worden. En de scherpe tong van Izébel maakte de profeet angstig, die alleen op Karmel de vierhonderd priesters van Baäl had ontmoet. Uit vrees voor de toorn van de koningin vluchtte hij de woestijn in en viel in slaap onder een bremstruik, bad in zijn honger en vertwijfeling dat hij niet meer zou ontwaken. De profeet van God was koud en hongerig in een dor land.
Maar Elia was verrast toen hij wakker werd. Er waren geen raven met een rantsoen van brood en vlees. De aanraking die hem wakker maakte, was niet die van een weduwvrouw met haar bodemloze meelmaaltijd en een paar stukken hout voor een vuur. Elia vond zijn Bethel toen hij onder de bremstruik zat. Hij moest niet sterven, maar leven. Een engel van de Heer had voorzien in zijn behoeften. Vuur en voedsel, de gaven van zijn God, waren vlak bij hem.
Op het gebed van Elia was vuur uit de hemel gevallen op het brandoffer op de berg Karmel. Water was uit de vensters van de hemel op het uitgedroogde land gevallen, geopend door het gebed van diezelfde rechtvaardige man. Maar de brandende kolen, de warme koeken en de kruik water werden hem ongevraagd door God gegeven. Hoe trouw was en is onze God!
De HEERE kende de lange en moeizame reis voor Zijn dienaar. De engel voorzag hem na een volgende slaap van een tweede maaltijd. In de kracht van dat voedsel, niet bereid door menselijke handen, reisde Elia veertig dagen en veertig nachten totdat hij Horeb bereikte, de berg van God.
Zoals David zong, zo zou Elia ook gezongen kunnen hebben: “Het is God Die mij met kracht omgordt; Hij heeft mijn weg volkomen gemaakt” (Ps. 18:33). Waarlijk, onze God bereidt altijd de weg voor ons, terwijl Hij ons ook voorbereid op de weg. Waarom zouden wij aan Hem twijfelen? Hoewel we onszelf misschien wel zullen wantrouwen, niet af en toe, maar altijd.
Laten we nu naar de zee van Tiberias gaan. “Maar nadat Ik zal zijn opgewekt, zal Ik u voorgaan naar Galiléa”, zei de Heer tot Zijn discipelen in de nacht van Zijn verraad. Aan de vrouwen bij het lege graf zei de engel: “Maar gaat heen, zegt aan Zijn discipelen en aan Petrus: Hij gaat u vóór naar Galiléa, daar zult u Hem zien, zoals Hij u heeft gezegd” (Mark. 14:28; Mark. 16:7). Dienovereenkomstig gingen de discipelen, wetende dat hun Meester uit de dood was opgestaan, te zijner tijd naar Galiléa om Hem te zien. Tot dusver was dit lovenswaardige gehoorzaamheid.
Maar het zwakke vlees is ongeduldig bij vertraging. Het was te vervelend om geduldig om op de verschijning van de Heer te wachten en zich daarop te richten. “Ik ga vissen”, zegt iemand. “Wij gaan ook met u mee”, zegt de rest (Joh. 21:3). O, gij volgelingen van de verrezen Christus, denk aan de onstuimige Saul, die ongehoorzame koning die weigerde te wachten op Samuël om het brandoffer te offeren (1 Sam. 13:8-14). Zijn vleselijke haast heeft hem zijn koninkrijk gekost. Schapen van Christus, wil je niet geduldig wachten op de Grote Herder Die voor je geslagen werd? Bederf je gehoorzaamheid niet door je ongeduld!
Maar de zeven discipelen, goed op de hoogte van de belofte van de Heer om vóór hun vertrek in Galiléa te zijn, zeilden weg op hun visavontuur, hoewel de Meester Zichzelf nog niet aan hen had geopenbaard.
Was er niemand van hen die zich deze woorden bij het afscheid van de Heer herinnerde: “… zonder Mij kunt u helemaal niets doen?” (Joh. 15:5). In elk geval hebben deze alle hun waarheid bewezen die nacht aan de zee van Tiberias. Want al hun kracht, hun bekwaamheid, hun scherpzinnigheid, hun zeemanschap, waren vergeefs; die nacht hadden ze niets gevangen. En het vroege morgenlicht vond hen als een vermoeide, ontmoedigde, lusteloze, hongerige bemanning, overweldigd door de schaamte van een vruchteloze onderneming.
Wiens gedaante verschijnt nu op het strand in de mistige dageraad? Wiens stem stijgt boven het geluid van vele wateren die op de kust beuken? Het is een vraag. Wat is het? “Hoe ging het vannacht? Wat hebben jullie gevangen? Hebben jullie nog vis?”
Nee; dit was niet het woord van de Heer. Zo’n navraag kan voor de teleurgestelde mensen op een steek van verwijt lijken over hun zelfopgelegde en vruchteloze expeditie. Zo’n berisping zou welverdiend zijn, maar Degene Die sprak, wist hoe “op de juiste moment een woord te spreken tot hem die moe is” (verg. Spr. 25:11). Mededogen kwam op de eerste plaats, berisping kon volgen.
“Kinderen, hebt u soms iets te eten?” (Joh. 21:5). Hoe paste deze woorden bij de toestand van de hongerige mannen! Het kwam van Hem Die de afgelopen drie jaar Zijn oog op hen had gehouden om te zien dat hen niets ontbrak.
Deze stem die hen over de golven begroette, was de stem van Hem Die medelijden met de vermoeide menigte op de naburige heuvel had, omdat ze niets te eten hadden en op weg naar huis waarschijnlijk flauw zouden vallen. “Geeft u hen te eten” (Luk. 9:13), had Hij tegen Zijn apostelen gezegd, en toen had Hij Zelf “… de hongerige ziel met het goede vervuld” (Ps. 107:9).
De Barmhartige wist, dat mensen zonder voedsel mensen zonder levenskracht zijn, “bereid om te sterven”. Wat hebben deze zeven bevende mannen te zeggen?
De Heer vroeg hun: Kinderen, hebt u soms iets te eten? Bent u vergeten om brood mee te nemen, zoals eenmaal eerder bij het oversteken van dit meer? Ze moeten bekennen, dat er nu geen eten in het schip is en: “Zij antwoordden Hem: Nee.” (Joh. 21:6).
Voordat Hij Zijn genade aan hen betoonde, liet de Heer door zijn liefelijke vraag hen de dwaasheid en het falen van hun avontuur voelen. Ze zouden dan des te meer de verfrissing waarderen, die Hij voor hen in gereedheid had gebracht. Er was vuur en voedsel aan de kust.
W. J. Hocking
Tweede druk, C. A. Hammond, 1945.
Bewerkt uit het Engels.
Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW