Egypte, Israël en Europa

Wat gebeurt er eigenlijk in het Midden Oosten?

Momenteel vindt in en om het Midden-Oosten een omwenteling in het politieke landschap plaats, die men voor enkele maanden geleden niet voorzien kon. Binnen de kortste tijd veranderen hier politieke structuren – men denke bijvoorbeeld aan Egypte -, die vroeger jaren of tientallen jaren geduurd zouden hebben. Voor de bijbellezer, die zich met bijbelse profetie bezig houdt, is dat interessant.

Wie had voor een half jaar geleden gedacht, dat het in landen als Tunesië, Egypte, Lybië, Jemen, Jordanië, Syrië en Bahrein enzovoorts mogelijk zou kunnen zijn, dat een beweging van een soort democratie, dat ver van een dictatuur respectievelijk autocratie (zelf-heerschappij) staat, met succes gekroond zou worden? We weten niet wat het resultaat aan het eind door deze door een brede massa gedragen opstanden, zijn zal. In ieder geval heeft het de schijn, dat politieke structuren zich in deze regio dramatisch veranderen zullen. Toch kan men zich nauwelijks voorstellen, dat het daar duurzaam tot democratische verhoudingen komen zal.

Dat is voor ons als christenen van belang. Als hemelburgers gaat het ons niet daarom, de politiek te analyseren. “Want ons burgerschap is in de hemelen, waaruit wij ook de Heer Jezus Christus als Heiland verwachten” (Fil. 3:21) – ons burgerschap is niet op aarde. Maar deze regio om en nabij het Midden-Oosten ligt in de onmiddellijke nabijheid van Israël. En iedere opmerkzame bijbellezer weet, dat Israël het hart van de bijbelse profetie is. Niet bij toeval omschrijft God Zijn volk Israël als Zijn “oogappel” (Deut. 32:10; Zach. 2:12) en Israël als de “navel van de aarde” (Ezech. 38:12).

Het Midden-Oosten – de hele aarde

Tot het Midden-Oosten telt men vandaag de volgende staten: Israël, Palestina, Jordanië, Lybanon, Syrië, Egypte, Iran, Turkije, Irak, Koeweit, Bahrein, Oman, Katar, Saoudi Arabië, Verenigde Arabische Emiraten en Jemen. In de voorgaande jaren stonden Israël en Palestina voortdurend in het middelpunt van de belangstelling. Maar nu zijn, uitgaande van de onlusten en omwentelingen in Tunesië, veranderingen in Egypte, in Jemen, in Jordanië en Syrië opgelost, die de structuren in deze regio langdurig zouden kunnen veranderen.

Als men zich met de profetie bezig houdt, geldt een balangrijk principe: Het kennen van de profetie helpt ons, actuele politieke gebeurtenissen en ontwikkelingen beter te plaatsen en te begrijpen. Wie de profetie kent, leest de dagelijkse krant beheerster. Maar voorzichtig: Niet de gebeurtenissen verklaren de profetie, maar de profetie verklaart de gebeurtenissen. Daarbij is altijd voorzichtigheid geboden om bij actuele gebeurtenissen passende Schriftplaatsen te zoeken. Want de Oudtestamentische profetie slaat niet op de vergadering (gemeente) en ook niet op de tijd van haar bestaan op de aarde – zij was een geheimenis in de tijd van het Oude Testament.

Wie met dit bewustzijn de actuele gebeurtenissen bekijkt, is aan de veilige kant. We weten niet, wanneer “het uur van de verzoeking, dat over het hele aardrijk zal komen” (Openb. 3:10), beginnen zal. Dit “uur van de verzoeking” is niet speciaal van toepassing op Israël, maar op Europa, Azië, Amerika en Afrika gezamenlijk. Daarvan wordt in de bijbel onderscheiden een “grote verdrukking” (Matth. 24:21) respectievelijk “een tijd van benauwdheid voor Jakob” (Jer. 30:7), die speciaal en met onvoorstelbare intensiteit over het land Israël en de daar wonende Joden komen zal. Deze oordelen van God over Zijn volk, dat zijn eigen koning, de Heer Jezus, verworpen en aan het kruis gebracht heeft, zullen zo verschrikkelijk zijn, dat de Heer Jezus tegen Zijn discipelen zeggen moest: “En als die dagen niet werden verkort, zou geen enkel vlees behouden worden” (Matth. 24:22).

Egypte, Assyrië en Israël in het brandpunt

Waarom zijn de actuele verschuivingen in het Midden-Oosten in dit opzicht van belang? Aan de ene kant zien we, dat Egypte nu een belangrijke functie als een soort bondgenoot van Israël inneemt. Daarvan is in de bijbel absoluut geen sprake. In de tijd van het Oude Testament was Egypte een hoofdvijand van Israël. En deze gebeurtenissen gelden altijd weer als profetische heenwijzing op dat, wat in de toekomst gebeuren zal, nadat de Heer Jezus ons, die in Hem geloven, en God onze zonden beleden hebben, in de hemel hebben gehaald zal (verg. Openb. 3:10; 1 Thess. 4:15 en volgende verzen).

Egypte zal dan zeker niet meer aan de zijde van Israël staan. Ik heb zeker niet de indruk, dat Egypte een superieure rol in de eindtijd spelen zal. We lezen namelijk, dat de Assyriërs – dat zijn, als men het vroegere Assyrische Rijk met de huidige landsgrenzen vergelijkt, misschien de staten Syrië, Irak, Jordanië, Libanon en delen van Turkije en van Iran, waarbij men open laten moet, of men zich streng op deze oude grenzen richten moet – Israël bezetten en vandaar uit ook Egypte onder de voet lopen zal (Dan. 11:42,43). Assyrië (Assur) zal ook naast Europa en Israël in de eindtijd een belangrijke functie uitoefenen. Welke rol zal Egypte spelen?

Uit Daniël 11 vers 40 kan men concluderen, dat de koning van het zuiden, Egypte tegen de Assyriër, de koning van het noorden, zal strijden. “Dan zal in de tijd van het einde de koning van het zuiden hem met de horens stoten. En de koning van het noorden zal op hem aanstormen met wagens en met ruiters en met vele schepen. Hij zal de landen binnentrekken, ze overspoelen en er doorheen trekken. Hij zal het sieraadland binnentrekken, en vele landen zullen struikelen …”  (Dan. 11:40,41a).

Openlijk treffen Egypte en Assyrië elkaar in het sieraadland, dus in Israël. Omdat de Assyriër sterker zijn zal dan de Egyptenaren, worden de Egyptenaren verslagen en in het eigen land teruggedrongen, terwijl de Assyriër Israël bezetten zal. Dat laat zien, dat Israël het centrum van alle strijd in deze toekomstige tijd zijn zal. Tegelijk zien we, dat zowel Assyrië als ook Egypte in deze strijd een wezenlijke rol spelen zullen. Uit andere plaatsen (onder andere Openb. 19:17-21) weten we, dat ook Europa tot de centrale oorlogsdeelnemers behoren zal.

Terwijl Assyrië en Europa aanvankelijk succesvol zijn zullen, tot zij door de vanuit de hemel komende Heer Jezus Christus overwonnen worden, schijnt Egypte relatief snel overwonnen te worden. In ieder geval zal Israël aanleiding en uiteindelijk doel van alle aanvalsinspanningen zijn. Alle leidende oorlogspartijen zullen zich aan het einde in Israël of in de buurt van dit land bevinden: Europa tezamen met de antichrist (Openb. 19:19 en volgende verzen; 16:12 en volgende verzen), de Assyriër (Dan. 11:44,45) en zelfs de machten uit het Oosten, misschien China (Openb. 16:12).

Assyrië loopt Israël en Egypte onder de voet

Eén van de talrijke plaatsen waarin sprake is, dat de Assyriërs in de eindtijd tegen Israël (en andere naties) op een verschrikkelijke wijze oprukken en in het bijzonder Jeruzalem belagen zal, bevindt zich in Jesaja 10: “Hij [Assur, vers 24] komt naar Ajath, trekt Migron door, te Michmas legt hij zijn uitrusting af. Dan trekken zij de bergpas door: Geba is ons nachtkwartier! Rama beeft; Gibea, de stad van Saul, slaat op de vlucht. Gil het uit, dochter van Gallim! Laïs, sla er acht op! Arm Anathoth! Madmena vlucht, de inwoners van Gebim brengen zich in veiligheid. Vandaag nog staat hij in Nob en zwaait met zijn vuist tegen de berg van de dochter van Sion, de heuvel van Jeruzalem” (Jes. 10:28-32)

Deze precieze beschrijving van de veldtocht van de Assyriërs, die in Jeruzalem een eerste eindpunt heeft, is indrukwekkend. Op andere plaatsen wordt beschreven, dat Assyrië als een stormwind en als een verschrikkelijke golf Israël en in het bijzonder Jeruzalem onder de voet lopen en verwoesten zal. Interessant, dat in vers 24 de aanval van Assyrië met de vijandschap van Egypte vergeleken wordt.

Zoals ten tijde van Nebukadnezar, als in de tijd van Jeremia vele Joden probeerden, voor de Babylonische overheerser naar Egypte te vluchten, daar echter door Nebukadnezar werden ingehaald en gedood werden (Jer. 41:16-43:13), zullen ook in de toekomstige verdrukkingstijd velen proberen, om aan de verwoesting van de Assyriërs te ontkomen, door naar Egypte te vluchten (verg. Jes. 30:1-6). Het zullen vermoedelijk in wezen ongelovige Joden zijn, waarop Jeremia 42 vers 19 en volgende verzen wijst. Deze ongelovigen zullen hun verderf tegemoet snellen, als ze menen in Egypte bescherming te vinden. Zij hebben zich in de prijs van hun zielen vergist. Want ook in Egypte zullen ze ingehaald worden, dit maal door de Assyriërs en hun dood vinden (verg. Dan. 11:42,43; Jes. 19:20).

Met het oog op het 1000-jarig vrederijk zien we, dat de Egyptenaren “beven en angstig zijn voor de dreigend heen en weer bewegende hand van de HEERE van de legermachten, die Hij dreigend tegen hen heen en weer beweegt. Het land Juda zal voor de Egyptenaren tot een schrikbeeld zijn. Zo dikwijls iemand hen daaraan zal herinneren, zullen zij weer angstig zijn voor het raadsbesluit van de HEERE van de legermachten dat Hij tegen hen genomen heeft” (Jes. 19:16,17). In het koninkrijk zelf zal het dan daarop aankomen, dat de Egyptenaren ieder jaar naar Israël trekken, om gezegend te worden (verg. Zach. 14:18,19). Dus ook dan speelt de verhouding tussen Egypte  en Israël een belangrijke rol.

Democratie of dictatuur?

Deze gebeurtenissen en zo’n brutale wijze van optreden kan men zich nauwelijks voorstellen onder de leiderschap van een democratisch Assyrië. Ik herinner er nog eens aan, dat hier staten als Syrië, Irak, Iran en Jordanië onder een gemeenschappelijke heerschappij gezien worden. Dat zal dan wel alleen met een (nieuwe) dictatuur mogelijk zijn. Des te interessanter wat er nu in deze landen gebeurt en hoe de regeringen en koninklijke heersers met democratiserende inspanningen omgaan zullen!

We weten niet, hoe lang het nog duren zal, tot deze gebeurtenissen zo, zoals in Gods Woord beschreven, plaatsvinden zullen. We weten, dat de verlosten dan in de hemel zijn zullen – daarom kan dat alles nog niet plaatsvinden. Maar na de opname kan alles zeer snel gebeuren.

En wat zal er in Europa gebeuren?

Maar dan zal er ook in Europa iets dramatisch gebeuren. Dat is een tweede reden, waarom de actuele gebeurtenissen om Israël voor ons van groot belang zijn. Want we weten, dat in Europa weer een dictatuur ontstaan zal. Het is aan te nemen, dat ook Duitsland deel van het weer ontstane Romeinse Rijk zijn zal. Dat dit rijk er voor de tweede keer zijn zal, maken plaatsen als Openbaring 13 vers 3 en 17 vers 11 duidelijk. Daar is van genezing van een dodelijke wond sprake, want dit koninkrijk zal om zo te zeggen uit de toestand van de dood weer opnieuw ontstaan. Het zal om een verschrikkelijke dictatuur gaan, zoals men uit Openbaring 13 afleiden kan.

Maar hoe kan men zich voorstellen, dat uit zo’n “democratisch Europa”, zoals we het vandaag meemaken, een soort vreesaanjagende dictatuur ontstaat, waar toch Europa en de USA vandaag zich inspannen, om overal democratieën in te voeren? We kunnen natuurlijk geen nauwkeurige weg beschrijven, omdat Gods Woord daartoe geen uitspraken doet. Maar wanneer we de geschiedenis van ons eigen land [Duitsland] beschouwen, weten we, dat grote ontevredenheid, misschien verbonden met hoge werkloosheid of sociale onrust, de roep naar een sterke leider zeer snel tevoorschijn brengen kan.

Men hoeft alleen maar de huidige haat jegens de staat, op “rijken” en de banken overdenken, waarin vele miljarden euro’s zijn gepompt, terwijl de zogenaamde Hartz-IV-ontvangers1 5 euro verhoging op hun tot nu toe ontvangen bedrag van 359 euro per persoon aangeboden wordt. Dan kan men zich goed voorstellen, dat ook in zulke stabiele landen als Duitsland onlusten ontstaan kunnen, nog helemaal afgezien van landen als Griekenland, Italië, Portugal, Spanje en Ierland, waar nu al behoorlijke onrust heerst. Dat voor omwentelingen vaak geen tijdsduur van jaren nodig is, leren we juist uit Tunesië, Egypte en andere in het Midden-Oosten gelegen landen.

We hebben geen belofte van God, dat niet ook in Europa al vóór de opname harde tijden voor christenen aanbreken kunnen. Wij wensen dit niet, ook als we moeten erkennen, dat christenen in vervolgingslanden vaak trouwer en opener voor de Heer staan dan wij, hoewel wij in Duitsland voor trouw en een belijdenis ten opzichte van de Heer Jezus nauwelijks lijden moeten. Hoe goed, dat we ook vandaag nog met ons hele hart met David instemmen kunnen: “Mijn tijden zijn in Uw hand” (Ps. 31:16).

Aan de andere kant zouden deze gebeurtenissen ons ertoe moeten aansporen, onze Heer des te intensiever te verwachten. We wachten niet op een tijd van oordeel, eigenlijk ook niet om naar huis te gaan. We wachten erop, dat de Heer Jezus Zijn belofte inlost: “Ik kom spoedig” (Openb. 22:20). Op dit ogenblik wachten wij en daarop mogen ook jonge christenen wachten!

Manuel Seibel – © Folge mir nach

Geplaatst in: Christendom, Toekomst
© Frisse Wateren, FW