Lukas 24 vers 13-35

Emmaüs

“De Heer is werkelijk opgewekt” (Luk. 24:34).

Het einde van de vier evangeliën, Handelingen 1 en 1 Korinthe 15 vertellen ons over de opstanding van de Heer Jezus. Er worden ongeveer tien gelegenheden genoemd waarbij Hij verscheen aan een of meerdere van Zijn discipelen; en we zien in de eerste hoofdstukken van Handelingen hoe het getuigenis van deze opstanding hun prediking vervulde.

De verschijningen van de opgestane Heer

“Toen Hij nu was opgestaan, vroeg op de eerste [dag] van de week, verscheen Hij eerst aan Maria Magdalena” (Mark. 16:9). Waarom was het een vrouw, en precies deze vrouw, aan wie de Heer Jezus als eerste wilde verschijnen? Was het niet vanwege haar diepe liefde voor Hem en ook omdat zij een bijzonder voorwerp van Zijn genade was? Wanneer haar naam wordt genoemd, wordt eraan toegevoegd dat er zeven demonen uit haar uitgedreven waren. Aan de voet van het kruis, bij het graf waar Jozef Hem legde, en later in de schemering van de eerste dag van de week, en vervolgens op de morgen van de opstanding, vinden we Maria Magdalena opnieuw. Johannes 20 vers 11-18 laat ons zien hoe ze weende, maar volledig veranderde toen ze Jezus herkende en Zijn stem hoorde die eenvoudigweg riep: “Maria!”.

Daarna verscheen Hij aan de vrouwen die van het graf kwamen (Matth. 28:8-9) en daarna aan Simon alleen (Luk. 24:34; 1 Kor. 15:5). Er wordt ons niets verteld over deze ontmoeting tussen de berouwvolle discipel en de opgestane Heer. Bij bekering, net als bij herstel, zijn er “heiligdommen” waar de ziel alleen is met haar God.

Op de middag van dezelfde eerste dag van de week verscheen de Heer aan de twee discipelen die op weg waren naar Emmaüs (Luk. 24) en ’s avonds aan de apostelen en degenen “die met hen bijeen waren” (Luk. 24:36; Joh. 20:19). Hij bracht hun zijn vrede; hij toonde hun zijn handen en zijn zijde, en “de discipelen verblijdden zich toen zij de Heer zagen.” Acht dagen later, opnieuw op de eerste dag van de week, verscheen de Heer aan de Zijnen die – ditmaal ook met Thomas – bijeen waren (Joh. 20:26-29).

Johannes 21 vertelt ons hoe Hij verscheen aan zeven van Zijn discipelen die op voorstel van Simon Petrus waren gaan vissen in het Meer van Tibérias. Het vissen was volkomen mislukt, want “die nacht vingen zij niets.” Toen Jezus hen ’s morgens vroeg: “Kinderen, hebt u soms iets te eten?,” moesten ze Hem antwoorden: “Nee.” Wat een onvergetelijk moment toen Johannes, de discipel van wie Jezus hield, kijkend naar de Man die op de oever stond en het net vol vis, tegen Petrus zei: “Het is de Heer!” Petrus werpt zich in het water om Hem tegemoet te gaan, niet zonder zijn bovenkleed om te slaan (je kunt toch niet zomaar voor de Heer komen!); de andere discipelen volgen en ontbijten allemaal met Hem. “Dit was al [de] derde keer dat Jezus aan de discipelen werd geopenbaard, nadat Hij uit de doden was opgewekt,” dat wil zeggen de derde keer aan de verzamelde discipelen, de andere, eerdere verschijningen waren aan afzonderlijke personen.

De elf gingen, volgens de opdracht van Jezus, “naar Galiléa, naar de berg waar Jezus hen had ontboden. En toen zij Hem zagen, huldigden zij <Hem>” (Matth. 28:16,17). Was het bij deze gelegenheid, dat Hij door meer dan vijfhonderd broeders tegelijk werd gezien, zoals 1 Korinthe 15 vers 6 zegt? Dat is wel mogelijk.

“Daarna is Hij verschenen aan Jakobus” (1 Kor. 15:7), zonder dat de evangeliën iets over deze ontmoeting vermelden. Tenslotte was Hij bij de discipelen op de dag van de Hemelvaart toen “Hij nu leidde hen <naar buiten> tot aan Bethanië,” waar Hij Zijn handen ophief en hen zegende (Luk. 24:50-51).

Emmaüs (Lukas 24:13-35)

Toen de Heer aan Simon, Thomas en de zeven discipelen verscheen aan de oever van het Meer van Tibérias, had Hij het herstel van deze zielen, die meer of minder ver van Hem verwijderd waren, in gedachten. Zo was het ook met de twee discipelen die moedeloos en met gesloten ogen van Jeruzalem naar Emmaüs gingen. Door hun eigen schuld zouden ze de ontmoeting gemist hebben die de Heer voor die avond gepland had met degenen die met Hem samengekomen waren; ze zouden het zichzelf kwalijk hebben moeten nemen. Maar hoe anders zijn de gedachten van de Heer dan de onze! “En het gebeurde, terwijl zij praatten en van gedachten wisselden, dat Jezus Zelf naderde en met hen meeging.” Zij gingen weg, maar Hij kwam naar hen toe. Zij waren teneergeslagen, Hij zal hen verblijden en hun harten doen branden. Hoe zal Hij dit bereiken?

Door middel van één of twee vragen brengt Hij hen ertoe om Hem hun verdriet te vertellen. Dan is het Zijn beurt om te spreken; over welk onderwerp zal Hij met hen spreken? Welke verwijten zal Hij hen maken? Hij spreekt tot hen over Zichzelf! “Moest de Christus dit niet lijden, en [zo] in zijn heerlijkheid binnengaan? En te beginnen met Mozes en alle profeten legde Hij hun uit wat in al de Schriften over Hem stond.” Hij zou maar een korte tijd bij hen zijn, maar toen Hij hen had verlaten, zouden de Schriften blijven. Tot dan toe hadden ze bij het lezen van het Oude Testament gedacht aan de geschiedenis van hun volk, aan hun vergane glorie, aan hun ellende, aan de bevrijding die de Messias zou brengen; maar vanaf nu! Hij zal het zijn, Hij die zij kenden als levende op aarde, die zij zullen herkennen als opgestaan, Hem, Christus Zelf, zullen zij zoeken op alle bladzijden van het Oude Testament, tussen de typen en beelden die onze blik onophoudelijk naar Zijn Persoon leiden. Het is duidelijk, dat hun harten in brand stonden toen Hij onderweg tot hen sprak en “Hij hen de Schriften opende.”

Toen hij in het dorp aankwam, lezen we: “en Hij deed alsof Hij verder wilde gaan. En zij drongen bij Hem aan en zeiden: Blijf bij ons, want het is tegen de avond en de dag is al gedaald. En hij ging naar binnen om bij hen te verblijven.” De Heer dringt zich nooit aan ons op; Hij wil gewenst, uitgenodigd worden. Wat een les voor ons praktische leven! “Mijn hart zegt tegen U wat U Zelf zegt: Zoek Mijn aangezicht! Ik zóek Uw aangezicht, HEERE” (Ps. 27:8). Zou er een betere wens zijn voor een nieuw thuis dan: “Blijf bij ons,” en een meer gewaardeerd antwoord dan dit: “En Hij ging naar binnen om bij hen te verblijven?”

Maar in plaats van aan tafel te gaan zitten als een genodigde, neemt Hij de plaats in van de gastheer. Hij is het die dankt, Hij is het die het brood breekt en aan hen geeft. Een houding die misschien verrassend is, maar toen, zoals we ons kunnen voorstellen, Zijn doorboorde handen zich naar hen uitstrekten, “werden hun ogen geopend en zij herkenden Hem.” Een onvergetelijk moment voor deze twee discipelen, wier harten de hele weg in vuur en vlam hadden gestaan, toen ze nu met geopende ogen het gezicht van hun geliefde Heiland zagen. Er wordt niet gezegd dat Hij hen verliet, Zijn aanwezigheid was altijd bij hen; maar ze moesten leren om met Hem te leven als Degene die onzichtbaar was geworden, net zoals ze hadden geleerd om in Zijn gezelschap te leven in de dagen van Zijn vlees (Hebr. 11:27).

Aan de andere kant, om het brood met hen te eten nadat Hij het gebroken had, en om daar aan tafel te blijven, zou neerkomen op een zekere goedkeuring van hun tijdelijke afdwaling. Zijn plaats was daar niet, hoewel Hij gekomen was om hen daar te zoeken, om hen terug te brengen naar de ware plaats van samenkomst.

De Heer beveelt hen niet om terug te keren naar Jeruzalem, maar als hun harten eenmaal zijn ontwaakt, hun ogen geopend en hun gedachten vervuld van Hem, kunnen ze dan iets anders doen dan samen te komen met degenen die de Heer liefheeft om samen van Zijn aanwezigheid te genieten?

Ze komen aan; zullen ze de anderen verbazen met hun wonderbaarlijke boodschap? Nee, het zijn de elf, en degenen die bij hen waren, die hen ontvangen met de woorden: “De Heer is werkelijk opgewekt en is aan Simon verschenen.” Ze samen spraken over de wonderlijke dingen die gebeurd waren. “En terwijl zij nu hierover spraken, stond Hijzelf in hun midden en zei tot hen: Vrede zij u!” Zal iemand die getuige was van dit tafereel dit ooit vergeten tijdens de moeilijke jaren die volgden? Nooit, zonder twijfel; wie de tegenwoordigheid van de Heer in het midden van de Zijnen heeft geproefd, dan niets anders kan hem meer voldoening schenken.

In die ontmoeting, opnieuw, “opende hij hun verstand, opdat zij de Schriften verstonden.” Hij zal hen verlaten, wat zal er dan nog voor hen over blijven? Zijn aanwezigheid zal ervaren worden wanneer Hijzelf, hoewel onzichtbaar, in het midden zal zijn van hen die tot Zijn naam vergaderd zijn; en wat betreft het leven en de persoonlijke wandel van de twee discipelen, zal de Schrift de bron van hulp zijn voor de samengekomen gelovigen. De Geest, de “belofte van de Vader” (vs. 49) zal er zijn om het aan hen uit te leggen, door het uit het Zijne te nemen en het aan hen te verkondigen (Joh. 16:14).

Alles is “open” in dit hoofdstuk:

• Het graf waarvan de steen is weggerold;
• de ogen, eerst weerhouden, maar die Hem nu kunnen zien;
• de Schriften, eens bedekt (2 Kor. 3:14), maar nu geopend zodat de Zijnen Hem aan alle zijden kunnen vinden;
• het verstand, vernieuwd en verlicht, zoals het spoedig zou worden door de Heilige Geest, zodat het kon doordringen “alles wat over Hem geschreven staat in de wet van Mozes en de Profeten en de psalmen”;
• tenslotte ook de harten van de mensen tot lofprijzing, dat God verheerlijkt.

Maar bovenal is Hij Zelf in hun midden: “Ziet mijn handen en mijn voeten, dat Ik het Zelf ben; betast Mij en ziet.” Het was dezelfde Jezus die ze eerder hadden gekend. <<Jezus, die met hen gegeten had in de dagen dat Hij hier op aarde in hun midden was, at met hen in de dagen van Zijn opstanding; Jezus, die eens een menigte vissen in hun netten had gebracht, deed dat nu ook na Zijn opstanding; Jezus, die de broden zegende in de woeste plaats en ze aan hen gaf, had dat nu op dezelfde manier gedaan. Het is altijd dezelfde gezegende Persoon die we voor onze ogen hebben, in Bethlehem, op de avond van de opstanding en op de berg van de hemelvaart. Opgestaan uit de dood, hield Hij op Zijn handen en aan Zijn zijde de merktekens van de wonden die Hem aan het kruis waren toegebracht, en Hij liet Zich veertig dagen lang door Zijn discipelen zien.>> (John G. Bellett).

En ook <<met dezelfde handen en dezelfde doorboorde zijde is Hij opgevaren naar de hemel … God was hier op aarde, de mens is boven.>> Wat we ons vooral moeten realiseren is dit: dat de Heer Jezus voor ons niet slechts een Persoon in de verte is, iemand over wie we hebben horen praten en die we min of meer kennen, maar een levende Persoon, dezelfde die we zagen in Bethlehem, in Nazareth, in Kapernaüm, in Bethanië, in Emmaüs en die nu in de heerlijkheid is. <<Onze zegen is, dat onze schatten besloten liggen in een Persoon die niet een huidige Leraar en een levende Heer is voor één generatie en een voormalige Leraar en een dode Heer voor alle volgende generaties – maar een tegenwoordige Meester en Heer die eeuwig leeft.>> (John G. Bellett).

Wederom herhalen we: “… groot is de verborgenheid van de godsvrucht: Hij die geopenbaard is in [het] vlees, gerechtvaardigd in [de] Geest, gezien door [de] engelen, gepredikt onder [de] volken, geloofd in [de] wereld, opgenomen in heerlijkheid” (1 Tim. 3:16). Dus onze ogen zullen Hem spoedig van aangezicht tot aangezicht zien, want “Hij die is neergedaald, is dezelfde die is opgevaren naar de hemel om alle dingen te vervullen” (Ef. 4:10), alles … ook onze harten!

 

Georges André; © www.haltefest.ch

Jaar 1975; bladzijde 160

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW