Van de rust der zielen

Al ruisen alle wouden,
al bruist het wilde meer,
al beeft het al van donder,
Al straald de bliksem neer:
Mijn hart blijft zonder vrezen,
In zijn wezen.

Het kan ons niet verschrikken,
Al wat van buiten woelt,
Wanneer men maar van binnen,
De schoonste ruste voelt:
Die schoonste rust van binnen,
Kan ’t verwinnen.

Als Jezus zich in ’t harte,
te ruste heeft gezet:
Laat eens een onweer komen,
dat deze rust belet:
Al ’t kwaad versmelt in vrezen,
Voor zijn wezen.

O Mensen wilt u leren,
waar in uw heil bestaat:
’t Is hier in dat gij weelde,
en aardse rijkdom haat:
En dat gij tracht te winnen,
Rust van binnen.

Door: Jan Luiken