Maria Magdalena

Sta me toe u een zeer persoonlijke vraag te stellen: Bent u echt gelukkig?

Geef me geen theoretisch antwoord. Ik verwacht niet, dat u mij vertelt over uw bekering en hoe volmaakt Gods redding is die u door het geloof hebt ontvangen. Ook verwacht ik niet, dat u mij vertelt over de onmetelijke hemelse zegeningen in Christus die iedere gelovige ten deel zijn gevallen. Dat alles zou reden zijn voor echte, heilige vreugde. Maar ik wil een eenvoudig en eerlijk antwoord op de vraag: Bent u echt gelukkig?

Na een kort moment van zelfreflectie zou u kunnen zeggen: <<Gelukkig? – Eigenlijk niet. Ik lees dagelijks de Schrift, ik bid, ik woon de samenkomsten bij, ik doe mijn best om de vermaningen van het Woord te gehoorzamen. Maar, ik moet bekennen, alles overkomt me met zo’n zwakke aandrang! Mijn christelijk leven is meer als het dunne druppeltje van een opgedroogd waterstroompje dan als een kolkende volle beek dat alles tot leven brengt.>>

We willen nu niet onderzoeken hoe u in zo’n toestand terecht bent gekomen. U bent meer geïnteresseerd in: Hoe kan het anders worden?

Het Woord van God beschrijft betrouwbaar en nauwkeurig de weg naar gelukzaligheid. Vooral in de Psalmen en de Bergrede krijgt de lezer herhaaldelijk te horen: “Welzalig de mens! …” of “Gelukkig zij die …!” En de brieven van het Nieuwe Testament bevatten deze leer in alle duidelijkheid.

U hebt deze onmiskenbare leer van God te weinig gevolgd in uw leven. U kunt de vreugde van uw hart dus alleen hervinden door uw leven grondig te onderzoeken in het licht van het Woord van God en door u aan de leringen en vermaningen daarvan te onderwerpen.

Maar wat ik u vandaag in het bijzonder wil voorleggen is dit: Gelukzaligheid wordt ons gegeven in een Persoon, in Jezus Christus. We genieten ervan voor zover we gemeenschap hebben met Zijn Persoon. Het Woord leidt ons naar Hem, naar Zijn kennis, naar vreugde in de Heer (Fil. 3:1,8; 4:4). Alle vermaningen worden ons gegeven om deze bron van heil, genade en vrede te zoeken en niet te verlaten.

Er is dus niets beter dan dat u het woord in Psalm 63 vers 9 zonder onderbreking waarmaakt: “Mijn ziel klampt zich aan U vast, komt achter U aan”. Elke dag mag uw hart Hem zoeken, over Hem nadenken en zich in Hem verheugen. Hoe eenvoudig is dit Goddelijke recept van geluk! Wij bezitten niets in onszelf, maar alles in Hem.

In Maria Magdalena, een eenvoudige vrouw, geeft de Schrift ons het indrukwekkende voorbeeld van een ziel die dit voorschrift vanaf het begin van haar geloofsreis volgde. Overal waar we haar in de Bijbel tegenkomen, staat ze in direct contact met de Heer. Het opzoeken van de betreffende passages kan daarom voor ons een aansporing zijn.

Haar eerste persoonlijke ontmoeting met Hem (Luk. 8:2)

Hoe verschrikkelijk was Maria Magdalena’s verleden! Ze was bezeten door zeven demonen en volledig in de macht van degene die mensen wil kwellen en verderven!

Wat kon haar anders helpen dan een persoonlijke ontmoeting met de Heer Jezus, voor Wie de demonen beefden? Hijzelf was gekomen om haar te bevrijden.

Zeker, geloof komt voort uit verkondiging, en verkondiging door Gods Woord (Rom. 10:17). Maar een louter verstandelijk begrip van de leer van bevrijding in Christus is van weinig nut voor iemand die zucht onder de slavernij van de zonde, tenzij de Heer Zelf zijn hart kan openen en door geloof erin kan wonen.

Wat een keerpunt in het leven van Maria Magdalena! Tot nu toe ervaringen van de verschrikkelijke macht van Satan, van de bedrieglijke nietigheid van mens en wereld – en nu deze bevrijding en zo’n Bevrijder! Geen moment aarzelde zij: Jezus zou voortaan haar hart bezitten. Bij Hem wilde ze horen en leven met al haar vaardigheden!

Zij volgde Hem (Mark. 15:41)

Toen Jezus door de steden en dorpen van Galiléa trok, volgden grote menigten Hem. Ze wilden genezen worden; ze wilden wonderen zien of iets anders wonderbaarlijks.

Maria Magdalena werd echter aangetrokken tot de Persoon van haar Heiland. Ze wilde bij Hem zijn. Ze begeerde Hem Zelf. Hij vulde haar gedachten. In de ochtend was haar eerste gedachte: Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik zo dicht mogelijk bij Hem ben, Hem kan zien en horen? En ’s avonds kon ze niet ophouden steeds weer door te maken wat ze met Hem had beleefd.

Deze vrouw leert ons het volgen van Jezus van haar glorierijke kant te bekijken. Wij denken vaak meer aan de voorwaarden en gevolgen van het volgen van Hem: de zelfverloochening (Matth. 16:24), de kosten van de gehoorzaamheid, de verachting en de haat van de wereld (Joh. 15:20). Maar Maria volgde Jezus om bij Hem te zijn. Wat ze daar ontving, droeg haar over alle tegenstand heen.

Wat weerhoudt u ervan om op dit moment bij de Heer Zelf te wonen? Oefen dagelijks, meer en meer, om zulke momenten te vinden. Hoe heilzaam voor de ziel! Alleen hier worden uw problemen opgelost!

Zij diende Hem (Mark. 15:41; Luk. 8:3)

Hoe kwam Maria Magdalena ertoe de Heer Jezus te dienen? Had hij haar dat gevraagd? Had Hij haar gezegd: “Maria, Mijn sandalen zijn versleten, Mijn kleding is versleten, Mijn discipelen en Ik hebben niets te eten, de geldkist is leeg, kunt u niet …?

Oh nee, ze deed het vanzelf. Als een spons verzadigd is, laat hij bij de geringste aanraking weer water los. Kan de gelovige werkelijk dicht bij de Heer blijven zonder de rijkdom van Zijn liefde in zich op te nemen? Is dan een zachte aandrang van de Geest niet voldoende om zo’n hart tot daadkracht te brengen? Maria Magdalena hoefde niet als een bediende te wachten op een bevel. Ze wilde Hem dienen. Ze werd aangespoord om te doen wat Hem behaagde.

Ja, zij diende Hem, Die alle gebaren van genegenheid jegens Hem, alle handreikingen die men omwille van Hem doet, met vreugde registreert en eens op een Goddelijke wijze beloont (2 Kor. 5:10). – Hoe afzichtelijk is dan elke christelijke activiteit, elke dienst, die in welke vorm dan ook zijn eigen persoon als drijfveer en doel heeft!

Waarmee kon Maria Hem dienen? Met haar bezittingen, met wat ze op dat moment had. Het was misschien niet veel, nauwelijks het vermelden waard vanuit het oogpunt van de mens, die gewend is dikke boekwerken te schrijven over het levenswerk van “grote mannen.” Maar God vond het belangrijk genoeg om erover te schrijven in Zijn boek, net als over de twee mijten munten van de arme weduwe (Luk. 21:2). En welk boek zal deze wereldtijd overleven?

Zij zag Hem aan het kruis (Mark. 15:40,41; Luk. 23:49)

Waar was Maria Magdalena te vinden toen Jezus aan het kruis hing? Onder de nieuwsgierige menigte die zich had verzameld voor dit “schouwspel”? Zeker niet. Zij stond “op een afstand,” onder de groep gelovige vrouwen die met Hem uit Galiléa naar Jeruzalem waren gekomen.

Zij “zag(en) dit aan.” Haar hart was verscheurd toen ze haar Heer in zo’n vernedering zag, in ondraaglijke kwelling en diepste zielennood, hulpeloos overgeleverd aan de wrede en spottende kwelgeesten. Waarom greep God niet in?

Wat begreep ze over wat hier aan de hand was? Het was een onbegrijpelijke gebeurtenis voor haar. Maar hoe goed was het, dat zij ook dicht bij haar geliefde Heer was! Daar werd het lijden van Christus aan het kruis voor altijd diep in haar hart gegrift. En toen later, door de werking van de Heilige Geest aan de gemeente de betekenis van het lijden en het werk van de Heer werd verklaard, hoe elk detail van de gebeurtenis waarvan zij getuige was geweest, had kunnen beginnen te schijnen: Hoe heeft de oneindige grootheid van de Persoon van Jezus kunnen groeien in haar ziel! Hoe zou zij zich hebben kunnen verwonderen over de hoogte, de diepte, de breedte en de lengte van Zijn liefde en de omvang van Zijn heerlijkheid!

Zelfs degenen die nog niet lang gered zijn, moeten zich door hun onwetendheid niet laten weerhouden om veel na te denken over wat er aan het kruis is gebeurd. Daar staat hij voor de rijkste schatkamer van de kostbaarste en hoogste openbaringen van de Vader en de Zoon; daar erkent hij ook de volmaaktheid van zijn verlossing in Christus als nergens anders. Ja, laten we in de Geest naar Golgotha gaan! Heeft de Heer niet voor dit doel het avondmaal ingesteld, met de opdracht aan alle gelovigen: “Doet dit tot Mijn gedachtenis”?

Zij wilde Hem zalven (Mark. 16:1).

Alleen de andere Maria, Maria van Bethanië, die aan de voeten van de Heer Zijn onderricht had ontvangen, zalfde Hem op het juiste moment. Alle anderen die Hem na Zijn dood wilden balsemen voor de begrafenis waren te laat, ook Maria Magdalena.

Er was ook onwetendheid bij haar. Maar spraken haar zalfpotjes, die de voor Jezus bereide specerijen bevatten, ook niet dezelfde taal als de uitgestorte zalfolie van de andere discipel in Johannes 12 van waardering voor alle lieflijkheden en schoonheden die deze ‘beginneling’ op de weg van het geloof in Hem had gezien? Van dankbaarheid en aanbidding? Haar hart was evenzeer op Hem gericht, alleen haar kennis was nog gering.

Als iemand van het volk van God in het Oude Verbond het op het hart had om een brandoffer aan God te offeren, maar te arm was om een os of een klein dier te offeren, mocht dat een kleine duif zonder gebrek zijn. Dit offer was ook “een vuuroffer, een aangename geur voor de HEERE” (Lev 1:17). En als uw kennis van het offer van de Heer en de heerlijkheid van Zijn persoon, die u uit het Woord van God hebt verzameld, nog gering is, dan is uw aanbidding, die bestaat uit bidden en meezingen, toch een aangename geur voor Hem. Wanneer het maar daarbij alleen, zoals bij Maria Magdalena, om Zijn Persoon gaat! Wilt u daaraan denken als u naar het uur van aanbidding gaat? Hoe vol zal dán uw hart zijn, als u weer thuiskomt!

Zij zocht Hem met volharding (Joh. 20:1-18)

In dit gedeelte van de Schrift wordt ons het meest verteld over Maria Magdalena.

Jezus was gestorven en Jozef van Arimathéa en Nicodémus legden Zijn lichaam in het graf. Maria had zich aangesloten bij de droevige processie van het kruis naar het graf en keek toe waar het lichaam van haar Heiland werd gelegd. Alles wat haar hart bezat lag nu in dat graf, en ze wentelden een steen voor de ingang van het graf! Het heeft haar veel gekost om zich los te rukken en naar huis terug te keren.

Wat bleef er over voor deze ziel die de heerlijke uitkomst van de weg van de Heer niet kende? Een dienst van liefde was nog niet gedaan! Zij en de andere vrouwen wilden Hem zalven, zoals we ons zojuist herinnerden. En met welke ijver van liefde troffen zij hun voorzorgsmaatregelen! Toen de sabbat, die hun rust gebood, ’s avonds ten einde liep, kochten zij geurige gekruide zalven en maakten die klaar (Mark. 16:1; Luk. 23:56). Maar voordat ze gingen liggen, haastten ze zich een tweede keer “om het graf te bezien” (Matth. 28:1).

Maria Magdalena vond geen rust gedurende de nacht. De volgende ochtend vroeg, op de eerste dag van de week, toen het nog donker was, ging ze weer naar het graf (Joh. 20). En wat zag ze daar? De steen was weggenomen en het graf was leeg! De grote gebeurtenis van de opstanding had intussen plaatsgevonden, en zij wist het niet! Nu was Zijn lichaam er ook niet meer! Wat is er gebeurd? In grote angst en bezorgdheid rende ze naar Petrus en Johannes. Als iemand wist wat te doen, dan waren het deze twee wel. En nu haastten ook deze twee zich naar het graf en achter hen Maria, voor de vierde keer!

Deze beide discipelen, aan wie de Heer herhaaldelijk had verteld dat Hij moest lijden en sterven en na drie dagen weer zou opstaan, konden deze waarheid eindelijk begrijpen in het licht van het lege graf. Zij “geloofden” en gingen weer naar huis, te zeer in beslag genomen door deze grote dingen om aandacht te schenken aan het diepe verdriet van Maria Magdalena.

Deze vrouw, die door Jezus uit zo’n diepe nood was bevrijd, die de hele geloofsweg met Hem had bewandeld, die in Hem de steun van haar leven, een diepe vrede en een heerlijke vreugde had gevonden, bleef – zoals zij dacht – alleen en verlaten achter. De gemeenschap met Hem was haar levenselement geweest; zij had al het mogelijke gedaan om bij Hem te zijn: zij had Hem gevolgd en gediend; zij was bij Zijn kruis gebleven in Zijn moeilijkste uur; zij was erbij toen zij Zijn lichaam in het graf legden; en nu, toen zij dacht dat het moment van zalving was aangebroken, was zelfs Zijn lichaam er niet meer. Wat een leegte! Maria stond buiten bij het graf en weende. Hoe kostbaar moeten deze tranen voor God zijn! Hier was een vrouw die weende, niet omdat haar zichtbare dingen of mensen waren ontnomen waarin zij haar geluk dacht te vinden, maar omdat zij geloofde dat de ware bron van geluk, die God haar in Zijn Zoon had gegeven en waaruit zij zo overvloedig had gedronken, nu voorgoed van haar was weggenomen. Is zij niet een levend voorbeeld van wat u en ik elke dag en elk moment in Christus kunnen vinden?

Terwijl zij weende en zich in het graf boog, zag zij daar twee engelen zitten in stralend witte kledij. Hoe diep onder de indruk moet ze zijn geweest van deze verschijning – engelen uit de hemel! Veel vrome Israëlieten zijn vervuld van angst bij zo’n ontmoeting! Maar Maria lette nauwelijks op hen. Ze was op zoek naar de Heer. Niemand anders kon de plaats innemen van Zijn verheven Persoon. Zij klampte zich niet vast aan de discipelen die zojuist waren vertrokken, noch wendde haar ziel zich tot deze engelen. Haar christendom bestond niet alleen uit de omgang met de gelovigen, en nog minder konden uiterlijke godsdienstige vormen en oefeningen voor haar volstaan. Op de vraag van de engelen: “Vrouw, waarom ween je?”, antwoordde zij slechts: “Omdat zij mijn Heer hebben weggenomen en ik niet weet waar zij Hem hebben gelegd” (Joh. 20:13).

Kon Zich de Opgestane een ziel, die zich zo uitzonderlijk naar Hem wendde, onbetuigd laten? Nee, Hij was er al en noemde haar bij naam als de goede Herder: “Maria!” Hij wilde zich voor alle anderen aan haar openbaren.

Hoe kon haar hart zo’n verandering verdragen! Van het ene moment op het andere werd het opgetild uit de diepte en de duisternis tot de hoogte van Zijn levende, stralende, verblijdende nabijheid! Nu was alles goed. Hij leefde, Hij was er! Ze hoefde nooit meer van Hem te scheiden. En toen Hij opsteeg naar de hemel, kon zij door de Heilige Geest nog dichter bij Hem zijn dan voorheen. Met de uitroep: “Rabboeni!” viel zij aan Zijn voeten neer.

Moge de Heer door dit tafereel tot onze harten en gewetens spreken! Wij lopen tegenwoordig zozeer het gevaar tevreden te zijn met uiterlijke vormen en leerstellingen. Ons christelijk leven is dan saai, levenloos, krachteloos. Het is als een onbewoond huis waarvan de bewoners ergens anders in de wereld zijn. Dan verblijden wij ons noch in de Heer, noch zijn wij een zegen voor anderen, en onze eigen harten zijn daardoor ontevreden en ongelukkig. Ja, hoe belangrijk is het om elke dag de Heer zelf, Zijn Persoon, te zoeken! Alleen dan kan Hij het hart vullen met zijn bezielende aanwezigheid, en de woorden van Petrus gelden dan ook voor ons: “… Jezus Christus. Hoewel u Hem niet gezien1 hebt, hebt u Hem lief; hoewel u Hem nu niet ziet, maar gelooft, verheugt u zich met een onuitsprekelijke en verheerlijkte vreugde” (1 Petr. 1:7,8). Daarin ligt dus het geheim van een gelukkig leven!

Zij getuigde van Hem (Joh. 20:15,18)

Het verbaast ons niet dat Maria vrijuit over de verworpen en gekruisigde Heer Jezus sprak met de vermeende tuinman. Voor haar was er alleen “Hem,” en zij sprak openlijk over wat Hij voor haar betekende. Zal dit voor ons moeilijker zijn dan voor haar, wanneer Hij ook al onze genegenheid bezit? Ze sprak slechts één zin. Maar hoe kan zo’n zin, die openbaart wat Christus voor ons is, een diepe indruk maken op anderen die Hem nog niet kennen!

En hoe kwam het dat Maria, met haar beperkte kennis, nu een boodschap had voor de broeders en zusters en hen dingen kon vertellen die zij nog niet wisten?

Zij had Hem gezocht Die nu opgestaan was, en daar, in Zijn nabijheid, openbaarde Hij haar de nieuwe, wonderbaarlijke verhouding waarin de gelovigen met God waren gebracht: “… maar ga naar Mijn broeders en zeg hun: Ik vaar op naar Mijn Vader en uw Vader, en [naar] Mijn God en uw God.”

Wij staan vaak stil in verwondering voor de vele boeken en diepzinnige bijbelbeschouwingen van onze vaderen, die getuigen van diep inzicht in de heerlijkheid, gedachten en wegen van God. Ze leefden in een tijd van de opwekking. Maar bestond deze opwekking er niet allereerst daarin, dat de harten van deze broeders zich van al het andere afwendden naar de Heer en vervolgens in Zijn tegenwoordigheid het inzicht in Zijn gedachten ontvingen?

Ook wij, u en ik, hebben een  opwekking van ons hart nodig. “Welzalig … die Hem met heel hun hart zoeken!” (Ps. 119:2).

 

© www.haltefest.ch

^{Jaargang: 1962 – Bladzijde 310; auteur: Uit het ABC van de christen.}

Geplaatst in: Christendom, Geloof
© Frisse Wateren, FW