De wateren van het Kanaal golfden breed en diep. Geen menselijke arm had tot op die tijd hun hele breedte doorkliefd.
Aangevuurd door eerzucht om te bereiken wat nog geen mens bereikt had, en vertrouwende op de kracht van zijn stalen spieren, zwom Webb de vijfentwintig mijlen van Engeland naar Frankrijk, en bereikte al zwemmende de Franse kust.
Vertrouwd met het water, steunende op zijn kracht en goed gesternte dat hem tot nog toe voor alle onheilen bewaard had, meende hij toen een nog veel groter waagstuk te kunnen volbrengen. Boven de Niagara-waterval staande, besloot hij die ziedende stroom te trotseren, en zo zijn leven op het spel zettend. Voor zijn eigen roem, roem die nog nimmer aan een verlangend mensenhart bevrediging geschonken heeft!
“Alles is maar toeval,” zei Webb. “Ik wil mijn geluk beproeven, en waag het er op.”
Voor de laatste maal, echter zonder dit zelf te weten, kleedde hij zich in zijn vertrouwd zwempak, deed de noodlottige sprong, en dook in de schuimende, kolkende stroom. Wel kwam hij, zoals gewoonlijk, weer boven met het hoofd boven water, sloeg zijn krachtige armen uit en zwom, maar de woest borrelende waterkolken hielden hem als een strohalm in hun machtige omarming en sleurden hem, zonder dat hij weerstand kon bieden, de donkere waterafgrond in die hij zo roekeloos had getrotseerd. In het aangezicht van de duizenden die aan de oever stonden, verdronk hij. Hoewel zelf veilig, waren zij niet bij machte hem te helpen.
Aan de oever van de Niagara-stroom staat een rots, genaamd: “Past redemption point.” “Te laat voor, redding.” Het is slechts een kleine rots. Toeristen gaan er gemakkelijk achteloos aan voorbij. Maar zover men weet, is nog nooit een mens, die deze rots voorbijdreef, gered. Aan de ene kant nog leven, aan de andere kant wanhoop en dood. En slechts een kleine, nietige scheiding daartussen!
Te laat voor redding
In de onophoudelijke maalstroom van het leven worden wij dagelijks dichter gedreven tot het toppunt vanwaar geen reiziger weerkeert. En u weet niet hoe spoedig u die rots voorbijdrijven zult met het opschrift: “Te laat voor redding.”
De fluisterende stem in uw hart die u een oude Bijbeltekst in herinnering bracht, eens geleerd op moeders schoot; de wonderbare bewaring in een ogenblik van groot gevaar; de dag, toen u bij een open graf stond en nadacht over zijn ondoorgrondelijke mysteries; de ziekte die u zo dichtbij de eeuwigheid bracht, hoewel uw hart nog veraf bleef, het zijn alle waarschuwingen geweest. Maar wie zal u zeggen, wanneer de stem van God voor de laatste maal tot u gesproken zal hebben? Kunt u het weten welke gebeurtenis in uw leven het rotspunt zijn zal met dat opschrift: “Te laat voor redding”?
God zegt: “Mijn Geest zal niet voor eeuwig met de mens twisten” (Gen. 6:3). En: “Och, mocht op deze <uw> dag ook u erkennen, wat tot <uw> vrede [dient]. Nu is het echter verborgen voor uw ogen” (Luk. 19:42).
Bijgewerkt: 07-08-2021.
Geplaatst in: Verhalen
© Frisse Wateren, FW