“Er is soms een weg die iemand recht schijnt, maar het einde ervan zijn wegen van de dood” (Spr. 14:12)
De magische bergen van Australië trekken vele duizenden naar de meedogenloze verlaten woestijnen. Net als de bultrug (soort walvis) rijzen zijn gebogen vormen op uit de vlakte. Tijdens de schemering zie je in het spel de van de kleurenschakering eerst rood-violet, daarna verandert het in bruin en vervolgens als de schemering verdwijnt naar de bleke tint van de zandstenen. De Australische aboriginals noemen het “Uluri”; het is ook bekend onder de naam “Ayers Rock”1.
Toeristen willen niet alleen maar deze kolossale zandstenen rotsen bewonderen; ze willen het ook beklimmen. Voor dit doel is stevig schoeisel en een liter water per persoon per uur nodig. Hoewel de beklimming van de eerste meters er niet moeilijk uit ziet, presenteert de Uluri spoedig haar problemen. De gedenkstenen aan de voet van de berg zijn een waarschuwing op zichzelf. De namen van de slachtoffers erop, aangelokt door kleurrijke brochures, sporen aan tot voorzichtigheid voor de trip. Maar wat is het nut van de afrasteringen op de steile hellingen, wanneer ze het veilige pad verlaten om hun eigen weg te gaan: één weg waarop zij afdaalden naar hun dood.
Ons levenspad heeft eveneens zijn waarschuwingssignalen. Ons vers uit de Bijbel hierboven is er zo één. Zij die de zin van hun leven uitsluitend in vreugde en zelfrealisatie zien, zullen ook in de dood eindigen. Is er een verlangen naar het leven en vervulling ervan? Natuurlijk! Maar ze kan alleen worden bereikt op de weg naar God en alleen met de Heer Jezus Christus. Geen kleurrijke brochures adverteren dit, maar de Bijbel, het Woord van God doet dat wel. Wie samen met Jezus op weg gaat, ervaart Zijn liefde, Zijn troost en kracht die Hij geeft. Het pad mag soms steil omhoog gaan, maar wij zullen ons einddoel bereiken: onze Heer garandeert dit.
Geplaatst in: Overdenking bijbeltekst
© Frisse Wateren, FW