20 jaar geleden

Psalm 51 vers 8

Hij begon de dag met stille tijd en bad: “O God, geef ons genade, voor de zonde bewaard te blijven, gezind te zijn zoals Jezus Christus het was en aan Uw liefde uitdrukking te geven!”
Ik dacht: “Wat een voorbeeldige christen moet hij zijn!”
Ongeveer een uur later hoorde ik dezelfde man buiten schelden en mopperen. Niets zinde hem. Hij was ongeduldig en driftig. “Het is erg slopend”, zei hij tegen mij, “voortdurend te worden geïrriteerd! De mensen zijn tegenwoordig voor niets meer nuttig”. Ik zweeg een tijdje en zei toen: “U moet zich wel erg teleurgesteld voelen”. – “Hoezo teleurgesteld?” – “Ik geloof dat u vanmorgen een zeer waardevol geschenk verwachtte, en ik zie dat het niet gekomen is”. – “Een geschenk?”- “Jazeker, ik hoorde u daar vanmorgen over spreken”. – “Ik? Ik heb vandaag nog niet aan zoiets gedacht”. – “Gedacht misschien niet, maar u hebt er wel over gesproken”.

Nu leek hij boos op mij te worden. Toen leek het mij toch beter om het hem uit te leggen: “U bad vanmorgen om bewaring voor de zonde en om gezind te zijn zoals Jezus Christus het ook was”. – “O, bedoelt u dat!”, zei hij op een toon, alsof dat niets voorstelde. “Nu”, ging ik verder, “zou u niet heel verbaasd zijn geweest, als er een zachte, liefdevolle, stille geest over u gekomen was?” Hij wilde dat niet zo graag horen; maar ik geloofde toch, dat ik hem dat moest zeggen, en ontving daarbij zelf een onderwijzing.

Hoe bedroevend is het voor de Heere, als we wel vrome gebeden naar Hem opzenden, maar geen verhoring verwachten, ja, in het leven alleen maar aanstoot en ergernis geven.