“En toen de dag van het pinksterfeest werd vervuld, waren zij allen gemeenschappelijk bijeen” (Hand. 2:1).

Het woord Pinksteren komt uit het Grieks en betekent “de vijftigste dag.” Deze term komt voort van het feit, dat na het Israëlitische feest van de eerstelingen, 50 dagen (of 7 weken) werden geteld tot het volgende feest. Op dit feest, als de tarwe geoogst was, werden broden tarwe gebracht. Het feest wordt ook wel het Wekenfeest (Hebr. Shawuot) genoemd.

De Heer Jezus Christus stond op uit de dood op de dag, waarop in Israël het feest van de eerstelingen (gersteoogst) in die tijd werd gevierd. In Zijn opstanding is Hij de vervulling van deze voorafschaduwing, want Christus is de ‘eersteling’ van hen die ontslapen zijn. Op het volgende feest dan, het feest van Pinksteren, daalde de Heilige Geest neer op aarde. Hiermee werd de voorafschaduwing uit het Oude Testament vervuld, want de twee broden wijzen naar de gelovigen uit de volken en Israël.

God gaf het volk Israël het feest der eerstelingen en het feest der weken en andere feesten (zie Lev. 23). Ze waren nooit bedoeld voor christenen. Want de christenen mogen weten, dat in Christus de vervulling van de feesten is gekomen. De schaduwen zijn verdwenen, want de “werkelijkheid” [1] is gekomen in Christus.

Veel christenen denken dat het Pinksterfeest een christelijk feest is, echter zij zien de joodse achtergrond over het hoofd. En veel Joden begrijpen niet, dat het Pinksterfeest werd vervuld in de neerdaling van de Geest (om de gemeente te vormen) meer dan 2000 jaar geleden. Is het niet droevig te zien, dat wij mensen zo algemeen de waarheid van God omzeilen?

 

 

Gerrid Setzer; © www.bibelkurs.de

Online in het Duits sinds 27.05.2012.

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW