Overdenking voor Pasen
Bijbelgedeelten: Genesis 42 vers 21; Psalm 25 vers 16; 69 vers 9; 102 vers 8; 142 vers 5; Markus 14 vers 32-34,50
“Ik keek aan mijn rechterhand en zie, er was niemand die naar mij omzag; voor mij was de mogelijkheid tot ontvluchten verloren, niemand zorgde voor mijn ziel” (Ps. 142:5).
We leven tegenwoordig in een zeer emotionele wereld, waarin de gevoelens van het individu en het algemene welzijn van mensen centraal staan. Maar hoe was het toen de Heer Jezus deze aarde bewandelde? Voelde Hij zich op Zijn gemak in deze wereld? Nee, “Hij was veracht, de onwaardigste onder de mensen, een man van smarten, bekend met ziekte” (Jes. 53:3). Hij moest zeggen, in de woorden van David: “Niemand zorgde voor mijn ziel.” Aan de ene kant geeft dit aan hoe eenzaam onze Heer was in deze wereld, maar aan de andere kant geeft het ook aan welke ontberingen Hij heeft ervaren tijdens Zijn lijdensweg op deze aarde.
Onze Heer was eenzaam (Ps. 25:16; 102:8). Op een paar uitzonderingen na was niemand oprecht in Hem geïnteresseerd. Niemand informeerde naar het welzijn van Zijn ziel. Veracht en verlaten door mensen, ging Hij Zijn weg over deze aarde. De wereld die Hij had geschapen kende Hem niet. Zijn aardse volk, dat Hij al vele eeuwen droeg, wilde Hem niet en Zijn discipelen begrepen Hem niet (Joh. 1:10,11; Luk. 2:50; 9:45; 18:34). Zelfs Zijn eigen familie wees Hem af (Ps. 69:9; Mark. 3:21; Joh. 7:5).
Toen Hij uiteindelijk door de Joden werd gegrepen en weggeleid, verlieten al Zijn discipelen Hem en vluchtten (Mark. 14:50). Hij moest helemaal alleen op weg naar Golgotha. Maar Eén was zelfs in deze momenten bij Hem: het was Zijn God en Vader (Joh. 8:29). Maar wat gebeurde er in de drie uren van duisternis toen Hij door God werd geoordeeld voor onze zonden? God moest zich ook van Hem afkeren en Hem verlaten (Matth. 27;46; Mark. 15:34). Daar hing Hij geheel alleen tussen hemel en aarde – verlaten door de mens en gestraft door God. Wat een aanbiddelijke Heiland Die – door allen verlaten – de straf droeg tot onze vrede!
De weg van de Heer over deze aarde was een lijdensweg, van de wieg tot het kruis. Daarbij leed onze Heiland ook in Zijn ziel. Verschillende bijbelpassages maken dit duidelijk. In de hof van Gethsemané lezen we dat Hij, toen Hem de verschrikking van wat Hem aan het kruis te wachten stond duidelijk voor ogen stond, erg ontsteld en beangst begon te worden. Hij zei tegen Zijn discipelen: “Mijn ziel is zeer bedroefd tot [de] dood toe; blijft hier en waakt” (Mark. 14:32-34).
Ook zijn verdere weg naar Golgotha en vooral Zijn lijden en sterven aan het kruis gingen gepaard met diepe emotionele ellende. Veel passages in de Psalmen maken dit duidelijk. Maar geen mens bekommerde zich erom – zelfs Zijn eigen “broers” niet. In Genesis 42 vers 21 lezen we profetisch over de benauwdheid die de Heer moet hebben ervaren in de uren vóór het kruis. Daar zeggen de broers van Jozef wat het trouwe overblijfsel van de Joden op een dag ook zal belijden: “Werkelijk, wij zijn schuldig vanwege onze broer. Wij zagen zijn zielsbenauwdheid toen hij ons om genade smeekte, maar wij luisterden niet! Daarom komt deze benauwdheid over ons.”
Hoe dankbaar mogen we zijn, dat onze Heer al deze ontberingen en angsten heeft doorstaan totdat Hij uiteindelijk aan het kruis kon uitroepen: Het is volbracht!
Daniel Melui; © www.bibelstudium.de
Online in het Duits sinds 27.03.2024.
Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW