In maart bleek uit mijn horoscoop dat ik op 26 juli me van het leven moest beroven. Zo liep ik dan in de nacht van 25 juli door de donkere straten. Ik was radeloos bij de gedachte te moeten sterven. De straten waren donker en onveilig voor een eenzaam jong meisje, maar ze waren niet zo somber als mijn gedachten. Ik zou me wel willen verstoppen ergens in de donkere nacht, maar steeds weer en steeds weer echode het in de lege kamers van mijn hart: Morgen is het je laatste dag op aarde, morgen wordt je sterfdag! Het was afschuwelijk, maar ik was er van overtuigd dat het waar was. Niet alleen zou dit mijn laatste nacht op aarde zijn, maar ik zou gedwongen worden zelf een eind aan mijn leven te maken. Ik moest het doen, want twee jaar geleden had ik een belofte afgelegd om satan helemaal te volgen en nu had mijn meester mij bevolen een eind aan mijn leven te maken.
Mijn ouders waren lid van de kerk en ik was vroeger vrij geregeld met hen meegegaan. Maar het was iets leegs en Jezus Christus was voor mij een vage figuur, veraf, die weinig betekende. Als ik mijn ouders vragen over God stelde, maakten zij zich er vanaf met een: “jij vraagt ook altijd van alles – je moet het gewoon geloven, net als wij”. Dat kon ik nu juist niet en naar mijn smaak gaf de kerk niets. Toch was ik gedurig aan het zoeken naar iets dat de leegte in mijn leven kon vullen. Toen ik 17 jaar oud was, ontmoette ik een spiritistisch medium. “de enige manier om te leven, zei mijn nieuwe vriendin, is door middel van kaarten en je horoscoop. Kom mee, ik zal het je wijzen”.
Ik was gefascineerd. In een visioen legde zij mijn kaarten en onthulde gebeurtenissen uit mijn verleden met een griezelige nauwkeurigheid. Op een dag gaf ze mij een aardig opgestopt hondje. “Als je gelukkig en gezond wilt blijven, moet je dit hondje altijd bij je houden. Ik heb ‘m voor jou betoverd”, zei ze. Als ik vergat het hondje mee te nemen, gebeurden er nare dingen. Eens werd ik bijna overreden door een auto. “Dit hoefijzer moet je boven je deur hangen en je moet er voor bidden”, leerde mijn vriendin me. En als ik vergat mijn dagelijkse gebeden voor het hoefijzer te zeggen, gingen de dingen verkeerd.
“Hier is een stel kaarten zei ze weer een andere keer. Je moet altijd beginnen met kaarten te leggen”. Handig legde ze mijn kaarten en wees me hoe het moest. Uit de 12 figuren van de dierenriem stelde zij mijn persoonlijke horoscoop vast. Eerst kwam het me vreemd voor die betrekking met verre sterren en planeten, maar ik voelde dat ik iets nodig had dat mijn leven bestuurde. “De sterren liegen nooit”, zei mijn vriendin.
Stap voor stap leidde ze me in de spiritistische wereld, tot ze eindelijk zei: “Nu ben je ook één van ons. Wil je de eed afleggen?” Machteloos knikte ik van ja. Me nauwelijks bewust van wat ik deed, gaf ik een snee in mijn vinger en met mijn eigen bloed schreef ik: “Satan, ik geef u mijn hart, mijn lichaam en mijn ziel”. Ik leefde nu helemaal op mijn kaarten en mijn horoscoop. Ik durfde haast niet te ademen zonder ze eerst te raadplegen. De duivel, die macht had over mijn ziel, plaagde me zonder ophouden. Ik deed dingen die ik niet in ’t publiek kan vertellen. Toen ik 19 jaar was, was ik volledig gemoraliseerd. Neerslachtigheid en melancholie vervulden me. Ik had koortsvlagen en kon me niet meer concentreren op mijn werk in de verpleging. In maart bleek uit mijn horoscoop dat ik op 26 juli me van het leven moest beroven. Volgens de kaarten had mijn leven verder geen nut meer.
Zo liep ik dan in de nacht van 25 juli door de donkere straten. Ik was radeloos bij de gedachte te moeten sterven. Opeens hoorde ik mooie muziek en ik zag dichtbij een grote tent waarin een godsdienstige samenkomst werd gehouden. Stilletjes sloop ik de tent binnen. De muziek hield op en de spreker ging staan. “Vanavond zal ik u iets vertellen van de wonderlijke macht van het evangelie”, zei hij. Ik wilde weglopen maar had er geen kracht voor. In al die jaren dat ik naar de kerk ging, had ik nog nooit gehoord van deze Christus, een persoonlijke Heiland, die voor mij persoonlijk was gestorven. Wat verlangde ik ernaar om aan Satans greep te ontkomen! “Alleen Christus kan de macht van de satan breken”, zei de prediker. Hij nodigde de toehoorders uit naar voren te komen en Christus te belijden. Ik dwong mezelf naar voren te gaan en vroeg: “Is er hoop voor iemand als ik ben? Als het waar is, wat u zegt, dan wil ik verlossing. Bid voor mij”. De evangelist bad en verzekerde mij dat Christus kan en wil vergeven. “Wie tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen”, las hij uit Johannes 6:37. Maar ik kon Christus niet om hulp vragen. Iedere keer als ik het probeerde, voelde ik een onzichtbare hand mij keel omschroeven. “Ga naar huis”, raadde de prediker mij aan, we zullen speciaal voor jou bidden. Kom morgenavond terug”. Ik wilde schreeuwen: “Maar dan is het te laat!”
Vol vrees ging ik naar huis. In die lange, vreselijke nacht kon ik geen oog dicht doen; ik kon alleen maar opzien tegen de volgende dag. Langzaam kwam de ochtendschemer in mijn kamer en in de morgen legde ik mechanisch mijn kaarten en maakte me klaar voor mij werk. Ik huiverde toen ik op weg naar het ziekenhuis over de rivier ging. Ik zou er immers spoedig in liggen. Op mijn werk gekomen draaide ik het nummer van de evangelist: “Kunt u direct komen?”, vroeg ik. “Het is een kwestie van leven of dood”.
Toen hij kwam, en we alleen waren, vroeg ik: “Heeft uw Christus werkelijk de macht over satan?” Ja natuurlijk”, verzekerde hij mij. Ik gaf hem de doos met mijn horoscoop en netjes opgevouwen, het onderpand van de dood. “Lees dat”, dong ik aan. “Als uw Christus mij nu niet kan bevrijden, zal ik vanmiddag in de rivier springen. De tijd, plaats en manier zijn al voor mij uitgestippeld”. Hij begon te bidden en ik had een gevoel of ik door midden werd gescheurd. Ik beefde en schudde en tranen rolden over mijn wangen. Tevergeefs probeerde ik Christus te bereiken. Ik probeerde te bidden maar een onzichtbare hand verstikte me. “Het helpt allemaal niets, ik kan het niet doen”, riep ik. “Jij kunt het niet, maar Christus kan het”, was het ernstige antwoord. Een half uur lang bad de evangelist en het gevecht binnen in mij woedde voort. Maar Christus macht won. Een diepe vrede kwam in mijn hart. Jezus Christus had mij gered. Het kostte mij eerst moeite om verder te leven zonder mijn occulte krukken. Eindelijk na een week deed ik alles in een pakje en stuurde het aan de evangelist. Soms was het moeilijk en was het of ik een duister macht voelde, maar als ik Christus om kracht vraag, is dat voldoende om de boze te weerstaan. Nu is mijn dagelijks gebed: “Heer, laat mij tot een zegen zijn voor anderen die nog door Satan gebonden zijn”.
Oproep
Als je dit nu leest, herken je misschien daarin je eigen situatie. Als dit zo is, vlucht naar Jezus Christus. Wanneer je dit niet alleen kunt, roep dan de hulp in van een Christen. Hij kan en wil je vast helpen. Je mag ook naar Frisse Wateren mailen. Laat het er niet bij zitten. Lever je niet over aan de vijand van je ziel, maar aan de Heer Jezus die ook voor jou aan het kruis van Golgotha wilde sterven om je voor eeuwig te redden, te bewaren en nu al gelukkig te maken. Dit is geen inbeelding, dit is de realiteit. Doe het .. het is een unieke kans, dé kans. God biedt dit je aan. Wil je meer weten … lees dan ook deze site … maar vooral, ga je Bijbel lezen en als je er geen een hebt, koop er dan zo spoedig mogelijk een. Heb je daarvoor geen geld? Mail gerust daarover! Ik bid je voor Christus: “Laat je met God verzoenen!” (2 Korinthe 5:20). Hij wil, jij ook?
Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW