Het verloren Paradijs

Geheel overstuur stonden mensen voor de grootste catastrofe van hun leven. Wat zo ver weg leek, was plotseling levensbedreigend dichtbij gekomen.

Onverbiddelijk en meedogenloos rolde de vuurwals over “Paradise”, een klein stadje in de staat Californië, VS, en verwoestte een hele plaats. Straten en opritten zijn nog steeds in de nog steeds opstijgende rook herkenbaar. Maar daar, waar eenmaal huizen stonden, zie je nu nog slechts ruïnes van as. Meet veel fantasie kan men zich de prachtige huizen temidden van het idyllische landschap voorstellen; je ziet en hoort kinderen in de voortuinen spelen, en nu is alles stil geworden. Als een spookstad ziet de plaats eruit. Geen mens is er te zien. Wie kon is gevlucht. Hier en daar een uitgebrand autowrak. Afgebrande boomstammen steken als tandenstokers in de lucht. Een verloren Paradijs1.

Voor veel mensen in Californië betekende het boze vuur niet alleen het verlies van hun bezittingen, maar ook van hun leven. Onvermijdelijk komt de vraag bij me op: Wat, als dat mijn huis was geweest, mijn leven? Wat blijft er over als alles, zelfs het leven, wordt weggenomen? Het feit is – of het nu door een verwoestend vuur, of door een ongeluk, of door iets wat minder dramatisch is – het punt is waarop ik alles hier op aarde moet   achterlaten zal komen. En dan? “Want wat baat het een mens de hele wereld te winnen en zichzelf te verliezen2”, vraagt de bijbel (Luk. 9:25).

De Bijbel stelt ook een man voor, die zorgeloos en gelukkig van zijn leven genoot. Hij had zijn eigen paradijs gebouwd. Maar toen kwam de dag van zijn dood en de vraag wordt gesteld: “… en wat hebt u bereid, voor wie zal het zijn?” (Luk. 12:20). Zijn erfgenamen zullen zich verheugd hebben – alleen hij had niets meer over. Hij stierf als een rijk man en was toch arm: “Zo is hij die voor zichzelf schatten verzamelt en niet rijk is in God”, is het oordeel van de Bijbel (Luk. 12:21). Rijkdom, eer, aanzien – dat alles moest deze man achterlaten. Maar wat hij meenam, was de zonde van zijn hele leven – een leven waarin hij God had uitgesloten.

Leven in het paradijs – dat betekent leven in gemeenschap met God. Maar we hebben deze gemeenschap verloren. We hebben het paradijs verloren. Zonde maakt scheiding. Het scheidt ons van een heilig en rechtvaardig God, Die de zonde noch kan dulden noch over het hoofd zien kan en oordelen moet. “Het loon van de zonde is [de] dood” (Rom. 6:23) – de eeuwige scheiding van God. Dat treft ieder mens, “… want er is geen onderscheid. Want allen hebben gezondigd en komen tekort aan de heerlijkheid van God” (Rom. 3:23).

Zo is het eigenlijk, als er niet het aanbod van God was. Maar net zoals verbrande huizen kunnen worden herbouwd, kan de gemeenschap met God ook worden hersteld. Omdat we dat niet van ons uit doen kunnen, is God actief geworden:

“Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft” (Joh. 3:16).

Om gemeenschap met God te herstellen, moet dat wat ons van God in ons leven scheidt, de zonde, weggenomen worden. Daarom heeft God Zijn Zoon, Jezus Christus, gegeven. Hij werd aan het kruis gestraft voor ‘vreemde’ zonden. Daarom kan God nu vergeving van zonden aanbieden aan een ieder die in Jezus Christus gelooft.

“Als wij onze zonden belijden, Hij [God] is getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven” (1 Joh. 1:9).

“Geloof3 in de Heer Jezus en u zult behouden worden …” (Hand. 16:31).

Friedemann Werkshage; © www.bibelpraxis.de

Geplaatst in: Christendom, Geloof, Zonde
© Frisse Wateren, FW