“Ik verlang ernaar heen te gaan en met Christus te zijn, <want> dit is verreweg het beste”.
Met Christus te zijn …
Is dat een uitspraak van een levensmoede, oude man die het einde van zijn krachten voelt? – Nee, levensmoe was de apostel Paulus niet; dat tonen ons de volgende verzen waarin hij er vol vertrouwen over spreekt dat hij bij de Filippiers zal blijven tot hun “bevordering en blijdschap van het geloof”. Zijn woorden in deze brief tonen ons dat ook, waar hij zijn leven met een wedloop vergelijkt en zegt: “Ik jaag naar het doel: de prijs van de hemelse roeping Gods in Christus Jezus”. Zijn geloofskracht was ongebroken.
Als de apostel Paulus ernaar verlangt om ontbonden te worden, dan bewoog de uitnemendheid van de kennis van Christus Jezus zijn hart en zijn gevoelens. Weliswaar had hij nog niet de prijs voor de wedloop gegrepen, maar hijzelf was door Christus zo gegrepen dat er niets vergelijkbaars voor hem was – niets, wat hem daarvan kon weerhouden op aarde, zelfs niet de dienst van volle toewijding aan de geliefde Filippiërs, hoezeer hem dat ook de moeite waard was.
Bij ons speelt soms “het afstand doen” een rol, als we ernaar verlangen bij de Heer te zijn. Het kan zelfs zo zijn dat God ons in Zijn wijsheid nood of verdriet moet zenden om ons van de aarde af te trekken. Dan is het goed dat we ons eraan herinneren dat hier de rust niet is en dat ons een beter doel wacht. Maar ernaar te “verlangen” ontbonden te worden en bij Christus te zijn, is veel meer. Dat is het verlangen van een hart dat Hem niet alleen als Heiland kent, maar Hem ook heeft leren kennen als de inhoud, kracht en het doel van zijn leven, en dat door het aanschouwen van Zijn heerlijkheid hier reeds veranderd wordt “naar hetzelfde beeld”.
Geplaatst in: Overdenking bijbeltekst
© Frisse Wateren, FW