Een woord over de rok …

Voorwoord

Schrijver van dit artikel begint zich min of meer te verontschuldigen over het gegeven, dat hij zich uiten wil over “dameskleding”. Dit is op zichzelf eigenlijk al vreemd – hoewel zeer begrijpelijk – dat je je als het ware ‘helaas’ moet indekken tegen vooringenomen standpunten en/of kritiek. Gaat dit niet lijnrecht in tegen wat we in Gods Woord vinden, namelijk dat we als kinderen van God ons door deze “levensgids” moeten willen laten instrueren zonder vooraf beperkingen of voorwaarden te stellen, zo van: ’tot hiertoe en niet verder!’? Als het gaat om onze praktische openbaring als christenen hebben we allen dezelfde Gids, Die ons leiden wil. Onze persoonlijke gemeenschap en de daaruit voortvloeiende wandel is ook met betrekking tot dit onderwerp van doorslaggevende betekenis. Het elkaar iets opleggen met betrekking tot “de rok” moet m.i. als wettisch verworpen worden. Het gaat om wat de “inwonende Heer” ons duidelijk maakt. Dat betekent echter ook dat we open moeten blijven staan voor onderwijs, ook op dit terrein. Onderwijs dat gefundeerd is op wat God Zelf in Zijn Woord ons voorstelt.

Het is al jaren geleden dat ik betrokken was bij een evangelisatie-campagne in België. Een jonge man die ook hieraan deelnam en pas tot bekering gekomen was, had vóór zijn bekering de gewoonte om regelmatig in de kroeg te komen voor een biertje. Meestal bleef dit niet bij één, maar volgden er meerdere. Andere deelnemers van de campagne hadden kritiek op deze jonge man, vanwege het feit dat hij nog zo af en toe het café bezocht voor een biertje. De leider van de campagne zei hierover ongeveer het volgende: “Wij kunnen hem niet dwingen om onze levensstijl aan te nemen, maar de inwonende Heer zal het hem duidelijk maken wat wel en wat niet juist is”. Hierin ligt een belangrijke kern van waarheid. Alleen de Heer kan harten overtuigen en als wij menen dat iemand een verkeerde gewoonte heeft, kunnen we beter eerst eens met hem of haar over hun relatie met de Heer spreken en ‘mogelijk’ van daaruit heel voorzichtig corrigerende opmerkingen maken. Deze moeten natuurlijk wel gegrond zijn op wat God in Zijn Woord ons zegt. Wat we daarbij vooral niet mogen vergeten is dit in gebed bij de Heer te brengen.

Wat “de rok” betreft: Laten we met een open hart hierover nadenken en de Heer de gelegenheid geven – indien nodig – ons te corrigeren of aan te moedigen. Dat laatste wil ik hier graag benadrukken, gezien de steeds verder gaande wereldgelijkvormigheid, het zich willen aanpassen aan de wereld die geen onderscheid wil tussen man en vrouw. Als de Heer u duidelijk maakt dat u door het dragen van een rok bevestigt wat Hij Zelf gezegd heeft, ga dan verder op deze weg en laat u niet ontmoedigen door de telkens weerkerende minachtende opmerkingen. Besef, dat zij die u hiermee als belachelijk voorstellen, hiervoor ook verantwoording moeten afleggen aan Hem Die rechtvaardig oordeelt. Tegelijkertijd is het ook goed om te beseffen dat onder hen, die dit “niet zien zitten”, zijn, die het niet kwetsend of belachelijk bedoelen. Zij zien doodeenvoudig niet in wat u hierin en hiermee wilt uitdrukken. Ook is het van uw kant ook belangrijk dat u geen veroordelende houding vertoont, omdat zíj dit niet “zien zitten”. Daarvoor verwijs ik als voorbeeld naar Sara, over wie we in 1 Petrus 3 iets lezen. Waar ik dan vooral aan denk is dat het niet in de eerste plaats gaat om het ‘uiterlijke’ – waaronder ook het aantrekken van kleding genoemd wordt – maar dat het gaat om de verborgen mens van het hart, om de onvergankelijke versiering van de zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is voor God (vs. 3). Dit zal een positief effect hebben op uw omgeving wanneer zij dit ziet. Want zo’n houding, zo’n gedrag wordt opgemerkt. Ook als het gaat om “de rok”.

{Frisse Wateren}

Een woord over de rok

Mag men het in deze tijd eigenlijk nog wagen om iets over het onderwerp “rokken” te zeggen? Is men daarmee direct wettisch? Ik wil proberen om mij daarover toch eens te uiten …

Schrijver en lezer zullen het zeker met elkaar eens zijn, dat de rok (de jurk) “dameskleding” is. Daarmee zeg ik niet dat alleen de rok dameskleding is. Maar zonder enige twijfel is de rok tot op vandaag precies dit: dameskleding.

Nu is er een interessant fenomeen, die de naam draagt: Conchita Wurst. Daarbij gaat het om Thomas “Tom” Neuwirth, een Oostenrijkse zanger. Dat is verder niet om op in te gaan.

Bekend werd deze man daardoor, dat hij als travestie kunstenaar optreedt. In 2014 heeft hij als kunstpersonage Conchita Wurst met “Rise Like a Phoenix” het 59ste Eurovisiesongfestival in Kopenhagen gewonnen.

Sinds 2011 treedt Neuwirth publiekelijk op als Dragqueen Conchita Wurst. Het gaat om een diva1 met een volle baard. Neuwirth verklaart zijn fictief personage als antwoord en verklaring tegen discriminatie, die hij in zijn jeugd vanwege zijn homoseksualiteit zou hebben ervaren.

De naam Conchita kreeg hij van een vriendin uit Cuba en hij hield deze aan. De achternaam koos hij, “omdat het hem gewoon een ‘worst’ is, waar je vandaan komt en hoe je eruit ziet”. Hij heeft herhaaldelijk gezegd in interviews op vragen naar zijn geslacht, dat zijn representatie van Conchita Wurst niets met transseksualiteit te maken heeft.

De baard onderscheidt Conchita Wurst van andere travestiet figuren, bij wie men tracht al het zogenaamde mannelijke te vervangen door zogenaamde vrouwelijke kenmerken. Conchita doet dat niet. Hij verklaart, of zij?: Zij is een man-vrouw en een vrouw-man. Zij wil duidelijk de geslachten mengen en de verschillen vervagen. Voor Neuwirth fungeert dus de baard als een bewuste provocatie.

De baard is zonder twijfel het kenmerk van een man en niet van een vrouw – dit is iets waarover gelovige mannen na moeten denken. Want hoe kunnen wij ons – onafhankelijk van het vraagstuk van de kleding – beter van vrouwen onderscheiden en met de scheppingsorde van God overeenstemmen dan daardoor, dat we een baard dragen? We staan niet onder de wet – het moet eenvoudig stof tot nadenken geven.

Maar hoe probeert Conchita zich als een vrouw te tonen? Blijkbaar door twee uiterlijke kenmerken:

a) door het lange haar;
b) door de rok, de jurk.

Blijkbaar zijn lange haren vandaag niet meer genoeg om duidelijk als vrouw te verschijnen. Want er zijn te veel mannen die eveneens hun haar lang hebben laten groeien. Daardoor kan men zich niet meer duidelijk van de mannen onderscheiden.

Maar een ding hebben mannen – behalve bij klederdracht – tot op vandaag niet gedaan: in rokken, jurken rond lopen. Neuwirth toont ons dus ook in de 21e eeuw nog op vrij sculpturale manier, hoe een vrouw zich van een man onderscheidt, onderscheiden kan: door een jurk, door een rok.

Ik geef het om als overweging te bedenken.

Neuwirth wil de verschillen vervagen. God wil dat we het tegenovergestelde doen. Vanaf het begin staat er: “En God schiep de mens naar Zijn beeld, naar het beeld van God schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen” (Gen. 1:27). Maar in dit artikel gaat het niet in de eerste plaats om de vraag hoe Gods Woord dit gedrag en optreden van Conchita Wurst beoordeelt – het is zonde, een gruwel voor God (verg. Deut. 22:5).

Wanneer wij echter als christenen praktisch het beeld van God openbaren willen, moeten we er aandacht aan besteden om dit onderscheid, voor zo ver dat mogelijk is, te bewaren. Zo kunnen we God eren.

Nogmaals: het is niet mijn bedoeling om een bepaalde wet op te stellen. Maar dat betekent niet dat we niet duidelijk kunnen zien, wat God van ons verwacht. Ook wanneer het misschien ongemakkelijk klinkt. Ook als je daarmee alleen maar spot oogst, wanneer men het niet – zoals Conchita Wurst – met de tijdgeest verbindt.

Manuel Seibel, © Bibelpraxis.de

Geplaatst in: Christendom, Cultuur
© Frisse Wateren, FW