In de brief aan de Hebreeën, hoofdstuk 10 vers 25, kan men lezen: “En laten wij onze eigen bijeenkomst niet verzuimen, zoals sommige gewoon zijn, maar [elkaar] vermanen en dat zoveel te meer naarmate u de dag ziet naderen.”
Een gelovige die in een bepaalde gemeente ”thuis” was en vroeger regelmatig de samenkomsten bezocht, kwam niet meer. Na een paar weken besloot de pastor hem te bezoeken. Het was een koele avond. De pastor trof de man thuis alleen aan zittend voor een gloeiend vuur.
De man wist natuurlijk wel waarom de pastor hem bezocht. Niettemin begroette hij hem en heette hem hartelijk welkom. Toen leidde hij zijn pastor naar een comfortabele stoel naast de open haard en wachtte tot het gesprek begon.
De pastor maakte het zich gemakkelijk en zei niets. In de eerste stilte bekeek hij de dansende vlammen rond de brandende houtblokken.
Na een paar minuten nam de pastor de vuurtang. Voorzichtig pakte hij een fel, gloeiend stuk hout op en legde het in een hoek van de open haard, waar het alleen lag. Toen ging hij weer in zijn stoel zitten – nog steeds zwijgend.
De gastheer bekeek het allemaal met een rustig peinzende blik. Nadat de vlam van het blok dat alleen lag flikkerde en kleiner werd, was er nog een korte gloed – toen ging dit vuur uit.
Het hout was snel koud en dood. Sinds de korte begroeting was er geen woord meer tussen de twee mannen gesproken.
De pastor keek op zijn horloge en besefte, dat het tijd was om te vertrekken. Hij stond langzaam op, pakte het koude, dode houtblok en legde het terug in het midden van het vuur. Meteen begon het te gloeien, weer met het licht en de warmte van de gloeiende stukjes steenkool eromheen.
Toen de pastor bij de deur kwam om zijn gastheer te verlaten, zei deze met een traan die over zijn wang liep: “Heel erg bedankt voor uw bezoek, en vooral voor deze vurige preek. Volgende zondag ben ik terug voor het uur van de samenkomst.”
Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW