De eerste decennia van het christendom (16)

Handelingen 7 vers 17-29

Vers 17-19

De tijd van de belofte waaraan in de verzen 6-7 herinnerd werd, naderde. Het volk dat voorbestemd was om een grote natie te worden, groeide en vermenigvuldigde zich in Egypte. Er was een andere koning opgestaan ​​die Jozef niet kende. Hij maakte zich zorgen over de groei van het volk en zocht naar wegen om ze te vernietigen. Het volk van God kan zich niet vermenigvuldigen op het grondgebied van de vijand zonder hun haat en verzet op te roepen. Tegelijkertijd komen Satans pogingen aan het licht om de nakomelingen van de vrouw te vernietigen, die geacht worden zijn macht te vernietigen. Hij heeft deze inspanningen in de loop van de geschiedenis van Gods aardse volk keer op keer vernieuwd. Bij zijn laatste poging echter vernietigde Christus “door de dood te niet zou doen hem die de macht over de dood had, dat is de duivel” (Hebr. 2:14).

De overste van deze wereld valt niet altijd openlijk als een leeuw aan; hij handelde “met list” tegen het geslacht van Israël. Dit maakt het alleen maar gevaarlijker. Zo treedt hij ook op aan het einde van de huidige bedeling: Satan weerstaat de gelovigen met de grootste sluwheid door het kwaad in hun midden te introduceren, om zo mogelijk het getuigenis van de Heer te vernietigen.

Vers 20-22

Maar God waakt over Zijn volk en geeft hun hun Redder op het juiste moment. “In deze tijd werd Mozes geboren.” God, die hem had uitgekozen, gaf hem een ​​goddelijk teken, dat alleen het geloof van zijn ouders kon ontdekken: hij was buitengewoon mooi, “mooi voor God.”1 “Door [het] geloof”, zegt Hebreeën 11 vers 23, “omdat zij zagen dat het kind mooi was; en ze vreesden het gebod van de koning niet.” Het geloof handelt in overeenstemming met de gedachten van God en is niet bang voor de tegenstrijdige machten.

Farao’s dochter nam hem mee en voedde hem op als haar eigen zoon. Maar in werkelijkheid voedde ze hem, zonder het te weten, voor God Zelf op, zelfs in het huis van degene die hem wilde vernietigen. De wegen van God nemen hun beloop, ondanks de vijand die zichzelf alleen bedriegt door zijn manoeuvres.

Mozes werd onderwezen in alle wijsheid van de Egyptenaren: “en was machtig in zijn woorden en werken.” Merk op dat de woorden hier voor de werken worden geplaatst. Dat is de manier van de natuurlijke mens. Het is anders met degenen die door God worden onderwezen. Onze Heer is hiervan het beste bewijs. In Lukas 24 vers 19 lezen we: “Jezus … die een profeet was, krachtig in werk en woord voor God en al het volk.” In 2 Thessalonicenzen 2 vers 17: En moge God “uw harten vertroosten en [u] versterken in alle goed werk en woord”. In 1 Johannes 3 vers 18: “Kinderen, laten wij niet liefhebben met [het] woord of met de tong, maar met [de] daad en in waarheid.” Er waren evenveel granaatappels als gouden bellen aan de zoom van het bovenkleed van de hogepriester. Helaas wordt er bij ons vaak meer gepraat dan vruchten voortgebracht! Toen Mozes op Gods school zat, wilde hij niet meer praten; God moest hem ertoe dwingen.

Vers 23-28

Het volk en de rijkdom aan het hof van de farao konden niet voorkomen, dat Mozes aan zijn volk dacht. “Toen hij nu [de] leeftijd van veertig jaar had bereikt, kwam het in zijn hart op zijn broeders, de zonen van Israël, te bezoeken.” Hij had haar niet uit het oog verloren. In zijn hart en door geloof met hen verbonden, heeft hij misschien gedacht dat God hem op deze plaats had gesteld, zodat hij hen vanuit zijn hoge positie te hulp kon komen en hen vrij kon laten. Maar zijn geloof moest het zonder menselijke steun stellen, om te leren volledig op de hand van God te steunen. Vandaar dat zijn vleselijke tussenkomst, hoewel gebaseerd op geloof, alleen tot gevolg had, dat hij in de woestijn vluchtte, waar alle energie van het vlees vernietigd moest worden. Om één ​​van zijn onderdrukte broeders te bevrijden, vermoordde hij een Egyptenaar. Hij meende dat zijn broeders wel zouden begrijpen, dat God hun redding gaf door zijn hand. Dit bewijst voor ons, dat hij er werkelijk van was overtuigd, dat God hem voor dit doel zou gebruiken. Maar toen hij twee ruziënde Israëlieten trachtte tot vrede te verzoenen, duwde de schuldige hem terug en zei: “Wie heeft u tot overste en rechter over ons aangesteld? Wilt u mij soms doden net zoals u gisteren de Egyptenaar hebt gedood?” Door deze feiten te noemen, maakte de Heilige Geest de raad opmerkzaam op de overeenstemming van de houding van de Israëlieten in Egypte ten opzichte van Mozes met het gedrag van de Joden in Jeruzalem ten opzichte van Christus, hun grote Verlosser.

In de toespraak van Stefanus kunnen zeven belangrijke feiten worden vastgesteld, die de ware aard van het volk en hun schuld kenmerken:

1. Jozef werd door zijn broers verkocht, een voorbeeld van Christus, die in de handen van de heidenen werd overgeleverd;
2. Mozes werd toegeroepen: “Wie heeft u tot overste en rechter over ons aangesteld?”. Daarin is hij een beeld van Christus, Wiens autoriteit en rechten zijn ontkend met de woorden: “Op welk gezag doet u deze dingen?” (Matth. 21:23) en “Wij willen niet dat deze over ons regeert!” (Luk. 19:14). De Geest van God bewijst door deze voorbeelden, dat hun eigen geschiedenis vooraf een getuigenis gaf van de gezindheid, waarin zij later hun Messias zouden verwerpen;
3. ze waren afgodendienaars;
4. ze verzetten zich altijd tegen de Heilige Geest;
5. ze vervolgden en doodden de profeten die als eerste de komst van de Rechtvaardige aankondigden;
6. ze waren verraders en moordenaars van deze Rechtvaardige geworden;
7. ze hebben de wet niet gehouden.

De toestand van de Israëlieten in Egypte is ook een beeld van ieder mens onder de macht van Satan. Mishandeld door de Egyptenaren, maken ze ook ruzie met elkaar: “elkaar hatend”. Is het niet opvallend, dat degene die zijn broeder onrecht aandeed, Mozes van zich stootte met de woorden: “Wie heeft u tot overste en rechter over ons aangesteld?” En was dat niet ook het gedrag van de schuldige Joden tegenover de Heer? Toen Mozes zijn broeder tegen de Egyptenaar beschermde, werd zijn hulp niet afgewezen. Maar toen de Israëlieten elkaar bestreden, protesteerde de dader luid en stootte hij Mozes van zich af. De Joden zouden de Heer hebben aangenomen als Hij ermee had ingestemd hen van het juk van de Romeinen te bevrijden. Maar zodra Hij hun verdorven toestand aan het licht bracht, verwierpen ze Hem.

Vers 29

Toen Mozes besefte, dat de dood van de Egyptenaar bekend was geworden, vluchtte hij naar het land Midian. Hier wordt zijn vlucht voorgesteld als gevolg van de moord op de Egyptenaar. In Hebreeën 11 schrijft God zijn daden echter toe aan geloof. Hij kent de motieven en meet ze naar zijn eigen maat, daar waar de oppervlakkige blik alleen de motieven en werken van het vlees waarneemt. Mozes weigerde een zoon van de dochter van de farao genoemd te worden en koos ervoor ontberingen te lijden met Gods volk; hij beschouwde de smaad van Christus als grotere rijkdom dan de schatten van Egypte, want hij zag op de beloning. God zag dit alles in Mozes toen het in zijn hart kwam om naar zijn broeders om te zien. Wat een genade is het toch, dat God Zelf ons handelen en die van onze broeders inschat naar hun werkelijke waarde en dat wij het niet zelf hoeven te doen! Mozes gaf geen rekenschap van de waarde van zijn daden, maar God wist ze te waarderen. Hij bleef Zijn dienaar opvoeden in het land Midian, zodat hij in het geloof kon blijven wandelen tot het laatste moment van zijn roeping.

Stéfanus legde uit, dat Mozes een vreemdeling in Midian was geworden en daar twee zonen had. Dit wordt niet gezegd van Jozef, die ook twee zonen had in Egypte.

De ene heette:
• Manasse = die je doet vergeten;
de andere:
• Efraïm = dubbele vruchtbaarheid.

De omstandigheden van Jozef en Mozes, die beide beelden van Christus zijn, waren niet dezelfde. Mozes was niet in een positie van heerlijkheid zoals Jozef. De namen die hij zijn twee zoons gaf, verraden zijn gevoelens: hij voelde zich in een vreemd land, dacht meevoelend aan de onderdrukking van zijn broeders in Egypte en wilde hen bevrijden. De tijd verstreek en hij werd oud zonder enige verandering in omstandigheden. Hij noemde zijn eerste zoon:

• Gerson = een verlaten vreemdeling;
• Eliëzer = mijn God is mij tot hulp.

Hij had de hulp van God nodig om in dit land te zijn, in afwachting van de vervulling van Zijn beloften. Zijn geloof werd gedurende deze veertig jaar op de proef gesteld, zodat hij in de hand van God de verlosser van Zijn volk kon worden, ongehinderd door wat hij aan het hof van Farao had verworven. Dit principe is van toepassing op iedereen, die God in Zijn dienst wil gebruiken. Iedereen moet zijn school in afzondering en stilte doorlopen, misschien onopgemerkt door allen, om in het verborgene van Gods tegenwoordigheid te leren, dat het vlees geen andere rol in zijn werk heeft dan de dood. Iedereen moet leren dienen met een gebroken wil, afhankelijk van God alleen.

In Numeri 12 vers 3 vinden we het resultaat van Gods opvoedingswegen met Mozes: “Maar de man Mozes was zeer zachtmoedig, meer dan alle mensen die op de aardbodem waren.”

© www.haltefest.ch
^{Jaargang: 1959 – Bladzijde 103; auteur: gemeenschappelijke bijbelstudie}

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW