“Vernedert u dus onder de krachtige hand van God, opdat Hij u verhoogt op zijn tijd, terwijl u al uw bezorgdheid op Hem werpt, want Hij zorgt voor u”.
Omdat er vroeger nog geen bouwliften waren, zag men vaak op een bouwterrein dat de bakstenen met de hand naar boven moesten worden getransporteerd. De metselaars stonden op de steiger en wierpen elkaar de stenen toe. De man in het midden ving de stenen, die van beneden naar boven gegooid werden, handig op en wierp ze naar zijn collega boven hem, tot het materiaal op de juiste plaats was. Stelt u zich eens voor dat de arbeider in het midden geen stenen door zou geven. Dan zouden de stenen die immers niet meer naar beneden mochten vallen, zich spoedig op zijn etage ophopen; de man zou om zo te zeggen door de stenen worden platgedrukt.
Zoiets komt natuurlijk in werkelijkheid niet in de bouw voor, maar wel bij de kinderen van God. Zorgensteen op zorgensteen komt op ons af. Wij kunnen het niet meer verhinderen. En dan stapelt tenslotte die hele last zich bij ons op, omdat we niets doorgeven aan de grote God. Dreigen niet vele christenen onder het gewicht van hun zorgen te bezwijken?
Maar waarom werpen we onze zorgen toch niet op Hem Die voor ons zorgt? Waarom eigenlijk niet? Denken we zelfs niet meer aan de grote God? De grote geloofsman Luther is het eenmaal overkomen, zoals wordt bericht, dat hij zich door alle noden en problemen te neer liet drukken. Zijn vrouw Katharina had dat allang gemerkt. Toen Luther op een keer weer met tekenen van diepe bedruktheid naar huis kwam, ontving Katharina hem in rouwkleding. Op zijn vraag wie er gestorven was, antwoordde zij: “De grote God is gestorven en kan ons niet meer helpen”. Luthers gelaatstrekken klaarden meteen op. De handelwijze en het gezegde van zijn vrouw toonden resultaat. Deze gebeurtenis kan ons ook nog helpen.
Geplaatst in: Overdenking bijbeltekst
© Frisse Wateren, FW